شهادت تشنه کامانه امام حسين‏ «ع‏»، چنان داغ و غم سنگيني بر دلها نهاده است که‏مي‏سزد با ديدن هر نهر و چشمه و با نوشيدن هر آب و شربت گوارا، از لبهاي عطشان آن‏حضرت، ياد شود، چرا که آب، ياد آور آن عاشوراي عطش ريز و آن کامهاي تشنه ‏عاشورائيان شهيد است.امام صادق‏ «ع‏» فرمود: «من هرگز آب سرد ننوشيدم مگر آنکه‏ حسين بن علي را به ياد مي‏آوردم‏» و نيز فرمود: «ما من عبد شرب الماء فذکر الحسين و لعن ‏قاتله الا کتب له ماة الف حسنة و حط عنه ماة الف سيئة‏» [1] هر که آب بنوشد و حسين‏ «ع‏» را يادکند و قاتل او را لعن نمايد، براي او هزار حسنه نوشته مي‏شود و هزار گناه از او محو مي‏گردد.از اين رو، شيعه، هنگام نوشيدن آب، بر حسين بن علي سلام مي‏دهد و مي‏گويد: سلام بر لب تشنه‏ات، يا حسين، سلام الله علي الحسين و اصحابه.نيز در سقاخانه‏ها و منبعهاي آب خنک، در تابستان و در ايام محرم، مي‏نويسند: «آبي بنوش و لعنت ‏حق بريزيد کن‏» يا «بنوش به ياد لبهاي تشنه حسين‏».از زبان خود سيد الشهدا هم نقل شده که ‏فرمود: شيعتي ما ان شربتم عذب ماء فاذکروني او سمعتم بغريب او شهيد فاندبوني [2] . امام سجاد «ع‏» نيز سالهاي سال، از شهادت پدر با لب تشنه ياد مي‏کرد و مي‏گريست و هر گاه هنگام افطار غذا مي‏آوردند يا نگاهش به آب مي‏افتاد، مي‏گريست و مي‏فرمود: «قتل ‏ابن رسول الله جائعا، قتل ابن رسول الله عطشانا» [3] و نيز هر گاه قصابي را مي‏ديد که‏ مي‏خواهد گوسفندي سر ببرد، مي‏گفت آبش بدهيد، پدرم را با لب تشنه سر بريدند.اين‏ياد کرد پيوسته از شهادت مظلومانه حسين‏ «ع‏» با لب تشنه، احياي خاطره آن روز پر حادثه‏است.