همام بن غالب (فرزدق) شاعري بزرگ و هوادار اهل بيت پيامبر بود که در مدح امام‏ سجاد «ع‏»، قصيده بلند خويش را در مکه سرود (هذا الذي تعرف البطحاء وطاته...) و به‏ دنبال آن به زندان افتاد و حضرت سجاد «ع‏» برايش صله‏اي فرستاد.امام حسين‏ «ع‏» هنگام ‏سفر به سوي عراق، در محلي به نام صفاح (يا در منزلي ديگر) با فرزدق برخورد کرد که از کوفه مي‏آمد.اوضاع کوفه را پرسيد، وي جواب داد: دلهاي مردم با تو ولي شمشيرهايشان ‏عليه توست.امام در آنجا بود که اين ابيات را خواند: لئن کانت الدنيا تعد نفيسة فدار ثواب الله اعلي و انبل و ان کانت الابدان للموت انشئت فقتل امرء بالسيف في الله افضل... [1] . فرزدق، سالهاي پس از عاشورا زنده بود و به خانه سکينه دختر امام حسين‏ «ع‏» نيز رفت و آمد داشت و از او صله دريافت مي‏کرد.در باديه بصره، در سال 110 هجري در صد سالگي از دنيا رفت.