اين شعر که در چاووش خوانيهاي کاروانهاي مسافر کربلا خوانده مي‏شد، بر گرفته از کلام امام حسين‏ «ع‏» هنگام خروج از مکه و حرکت به سوي مسلخ عشق، کوفه و کربلاست: «الا... و من کان باذلا فينا مهجته موطنا علي لقاء الله نفسه فليرحل معنا فاني‏ راحل مصبحا ان شاء الله‏» [1] که دعوتي بود به آنکه هر کس آماده فدا کردن خون و جان و مهياي ديدار خداست، سحرگاهان همراه امام حرکت کند.دعوت به خط شهادت و ايثار، در مرام حسينيان و عاشورائيان نهفته است و کربلا و زيارت مرقد سيد الشهدا «ع‏»، رمز اين‏ دل سپردن به کعبه عشق و مناي شهادت است. هر که دارد هوس کرب و بلا، بسم الله هر که دارد سر همراهي ما، بسم الله