پيکر بي‏روح، جسد.به معني تابوت هم آمده است.در کربلا امام حسين‏ «ع‏» بر سرنعش شهدا حاضر مي‏شد.اهل بيت امام حسين‏ «ع‏»، پس از عاشورا کنار نعش شهيدان ‏آمدند و گريه و عزاداري کردند.در مراسم تعزيه و شبيه‏خواني هم که اشخاص، نقشهاي ‏مختلفي به عهده مي‏گيرند، برخي هم در نقش‏ «نعش‏» در ميدان بر زمين مي‏افتند و تداعي ‏کننده اجساد شهداي کربلا مي‏گردند.کسي که در تعزيه، نقش بي‏اهميت و بي‏سخني را به‏عهده دارد. [1] در تعزيه‏ها، نعش را همراه با پيکانهاي خون‏آلود و شمشيرهاي شکسته وسنانها که بر روي نعشها دوخته يا جاسازي شده بود نشان مي‏دادند که يادآور وضع طبيعي ‏کشته‏هاي ميدان باشد، يا همراه با پرندگان و کبوتراني با شهپر خونين بر نعش شهيدان، که ‏سمبل رساندن خبر شهادت به مدينه بود.