نخل، درخت‏خرماست، اما در اصطلاح مراسم سوگواري محرم، به وسيله‏اي بزرگ و اتاقکي تابوت مانند گفته مي‏شود که با پوشش سياه و انواع شالهاي رنگارنگ و آيينه و چراغ... مي‏آرايند و بعنوان سمبل تابوت سيد الشهدا «ع‏» در روز عاشورا در حسينيه‏ها و تکيه‏ها آن را بلند مي‏کنند و به محل اجراي تعزيه مي‏برند. «فلسفه آن چنين است که: اگر چه در کربلا نبوديم و جسم پاره پاره شهدا بر زمين ماند، امروز سمبل جنازه آن عزيزان رابا تشريفات و آذين‏بندي و با احترام تشييع مي‏کنيم.و با چندين بار گرداندن در کوچه‏ها ومحله‏ها با نداي يا محمد، يا فاطمه، يا علي، يا حسن، و يا حسين، آن را با احترام بر زمين‏مي‏گذارند.» [1] نخل بندي، نخل آرايي، نخل گرداني از اصطلاحات اين سنت مذهبي است‏ و در هند، رواج بيشتري دارد. عموما مردم شهرها براي نخل، قداست ‏خاصي قائلند و بلندکردن آن را طي مراسم سنتي ويژه‏اي انجام مي‏دهند.نخلها اغلب سنگين است و حمل ونقل آن را عده‏اي مردان قوي عهده‏دار مي‏شوند. «نخل آرا» به کسي گويند که نخل محرم را مي‏آرايد، نخل محرم، نخل عزا، نخل تابوت، نخل ماتم نيز گفته مي‏شود.