از سنتهاي جنگ در عرب، آن بود که ابتدا دو هماورد و حريف، از دو جبهه به ميدان‏ مي‏آمدند، خود را معرفي کرده، رجز مي‏خواندند و به نبرد مي‏پرداختند.گاهي هم نبردهاي ‏تن به تن، تکليف جنگ را روشن مي‏ساخت.پس از چند نفر که به ميدان هم مي‏آمدند، حمله عمومي آغاز مي‏شد. [1] مبارزه، همان به صحنه آمدن افراد در نبرد تن به تن بود.چنين‏ هماوردي در عاشورا، تا ظهر ادامه يافت.گاهي که سپاه کوفه ضعف هماورد جبهه خويش‏ را احساس مي‏کردند، بشکل گروهي به رزمنده جبهه حسيني مي‏تاختند و او را شهيد مي‏کردند.شهداي کربلا، برخي در جنگ تن به تن شهيد شدند و جمعي هم در حمله ‏عمومي سپاه کوفه که در اوايل درگيري به اردوگاه امام تاختند، به شهادت رسيدند.