عنواني است که مداحان و روضه خوانان، از روي عشق و علاقه، به مولايشان‏ ابا عبدالله‏ «ع‏» به کار و شغل خود مي‏دهند و به آن افتخار مي‏کنند و امام حسين‏ «ع‏» را ارباب‏و خود را نوکر به حساب مي‏آورند و اين نوکري را با پادشاهي عوض نمي‏کنند.شايسته آن ‏است که اين نوکري، خلوص و حقيقت داشته باشد و صرف ادعا نباشد، حقيقت آن وقتي ‏است که ميان نوکر و ارباب، اطاعت از يک سو و لطف از سوي ديگر باشد.مرحوم‏ محدث نوري گويد: «به مجرد ذکر فضايل و مناقب و حالات و مصائب حضرت ‏سيد الشهدا «ع‏» کسي سمت چاکري و منصب نوکري آن حضرت را پيدا نخواهد کرد... روضه خوان آنگاه در قطار چاکران آن حضرت در آيد که آنچه گويد، براي حق عز و جل واداي حق و اوليائش عليهم السلام باشد، و الا کاسبي خواهد بود که آن فضايل و مناقب راسرمايه نموده و به آن مشغول تجارت شده، ابدا حقي به کسي ندارد» [1] . به مال و جاه و سلطنت نه رو کند نه بنگرد کسي که از صميم دل، دمي شود گداي تو