«آنچه خطيب بر آن ايستد و خطبه خواند.کرسي مانندي پايه‏دار که واعظ و خطيب بربالاي آن نشسته خطبه خواند و موعظه کند.کرسي چند پله براي وعاظ و مذکران.اهل‏منبر: روضه‏خوان و خطيب و واعظ.» [1] منبر: آنچه بر بالاي آن مي‏روند، براي وعظ وخطبه.ريشه‏اش از «نبر» به معناي رفعت و بالايي است و به منبر، منبر گفته‏اند، بخاطر ارتفاعش. [2] منبر، انواع گوناگون دارد: چوبي، آهني، سنگي با پله‏هاي متفاوت از نظر تعداد. منبر بعنوان جايي که خطبا و ائمه جمعه از فراز آن به القاء خطبه و ايراد سخن ‏مي‏پرداخته‏اند. از صدر اسلام وجود داشته و اغلب، در سيطره حکومتها و خلافتها بوده و وسيله ترويج‏ يک فکر محسوب مي‏شده است. منبري که خطيب وابسته به يزيد بر فراز آن رفته و از يزيد تعريف مي‏کرد و آل علي را ناسزا مي‏گفت.امام سجاد «ع‏» اجازه گرفت تا بر منبر فراز آيد.بر منبر رفت و خود را معرفي کرد و يزيد و دودمان او را رسوا ساخت.آن حضرت، از منبري که خطيب وابسته‏ به ستم بر فراز آن سخنان ناروا مي‏گفت، بعنوان چوب ياد کرد و فرمود: «يا يزيد، ائذن لي‏حتي اصعد هذه الاعواد...» رسول خدا «ص‏» هم زماني خواب ديده بود که پس از او، بني اميه از منبر او بالا مي‏روند و مردم را از راه راست، باز مي‏دارند و از اين خواب، بسيار پريشان شده بود. [3] . امروز نيز استفاده از منبر هنگام وعظ و ارشاد و سخنرانيهاي مذهبي، چه در ايام محرم ‏و ماه رمضان و چه در مناسبتها و ايام ديگر سال، رايج است و منبر رفتن از شيوه‏هاي کهن ‏تبليغات مذهبي به شمار مي‏رود. استفاده از منبر در خطابه، خاص روحانيون است و سخنرانان غير روحاني براي سخن گفتن از ميز و تريبون استفاده مي‏کنند، نه منبر.حرمت‏ منبر بعنوان آنچه يادگار عصر رسول خدا «ص‏» است، همچنان محفوظ است.