از ياران برجسته علي عليه السلام بود.وي در قيام توابين به خونخواهي شهداي کربلا، پس از کشته شدن سليمان بن صرد رهبر توابين، پرچم نبرد را به دست گرفت و دليرانه‏جنگيد تا کشته شد.شهادتش در سال 65 هجري در «عين الورده‏» بود. [1] از اينکه توفيق ‏شهادت در رکاب سيد الشهدا را نيافته بود بشدت اندوهگين بود و اين حسرت را درخطابه‏اي که در جمع توابين ايراد کرد، بر زبان آورد و از اينکه با رسيدن نامه و پيک امام، از فداکاري در راهش مضايقه کرده و ياريش نکرد، خود و جمع ياران را ملامت کرد. [2] .