محبت، دوست داشتن و عشق ورزيدن، به زندگي انسان جهت ميدهد و اگر اين علاقه و محبت، به انسانهاي پاک و والا باشد، بيمه کننده انسان از کششهاي انحرافي است. خداوند، دوستي و مودت خاندان پيامبر «ص» را در قرآن، اجر رسالت آن حضرت قرار داده و واجب ساخته است: «قل لا اسئلکم عليه اجرا الا المودة في القربي». [1] امام شافعي نيز به اين فرض بودن محبت اهل بيت «ع» اشاره دارد:
يا اهل بيت رسول الله حبکم
فرض من الله في القرآن انزله
کفاکم من عظيم القدر انکم
من لم يصل عليکم لا صلاة له [2] .
و همين محبت خاندان رسول، مرز حرکت در خط صحيح دين است.
تولاي شما فرض خدايي است
قبول و رد آن مرز جدايي است
ديانت بي شما کامل نگردد
بجز با عشقتان دل، دل نگردد
هر آن کس را که در دين رسول است
ولايت، مهر و امضاي قبول است [3] .
اين محبت به محبت الهي بر مي گردد: «من احبکم فقد احب الله و من ابغضکم فقد ابغض الله.» [4] دوستدار اين خانواده، دوستدار خداست و دشمنان آنان، دشمن خدايند. تاکيد به دوست داشتن اهل بيت، استفاده از اهرمي نيرومند در جهت سازندگي انسان و حرکت تربيتي و اجتماعي اوست.آنکه طعم محبت اهل بيت را بچشد، محبتهاي ديگر برايش جذاب نيست.رشته محبت اين دودمان، تا درون خانههاي شيعيان کشيده شده و همه جا را روشن و گرم ميسازد. [5] اتصال به اين رشته محبت، مايه گرمي جان و روشنايي دل است و محب آنان، محبوب خدا ميشود.محبت حسين «ع» در اين ميان، ويژگي خاصي دارد.
رشته ي الفت بود در بين ما، کز قعر چاه
کي بدون رشته آب بيحساب آيد برون
پيامبر خدا «ص» فرمود: «حسين مني و انا من حسين، احب الله من احب حسينا». [6] ودرباره حسن و حسين «ع» و ثمره دوستي و محبت اين دو ريحانه رسول، فرمود: «من احب هذين الغلامين و اباهما و امهما فهو معي في درجتي يوم القيامة». [7] هر کس اين دو نوجوان و پدر و مادرشان را دوست بدارد، روز قيامت در رتبه من همراهم خواهد بود.
اين کشش قلبي نسبت به سيد الشهدا «ع» را خداوند در دلها قرار داده و غم شهادتش هم بزرگترين غمهاست و سوز آن هرگز فرو نمينشيند.رسول خدا «ص» فرمود: «ان لقتل الحسين «ع» حرارة في قلوب المؤمنين لا تبرد ابدا». [8] محبت اهل بيت و عشق به ابا عبدالله «ع» هم در دنيا رشد دهنده و کمال آفرين است، هم در آخرت نجاتبخش است. به قول ابن حماد:
شربت من ماء الولاء شربة
فاورثتني النسک قبل الفطام
ولاح نجم السعد في طالعي
اذ صرت مولي لاناس کرام
لال ياسين الذي حبهم
ينجو به المؤمن يوم الخصام
فمثل مولاي الحسين الذي
بالطف مدفون عليه السلام...
هذا شهيد الطف هذا الذي
حبي له يمحو جميع الاثام
هذا الامام ابن الامام الذي
منه لنا في کل عصر امام
هذا الذي زائره کالذي
حج الي الکعبة في کل عام [9] .
آنکه از سرچشمه اين محبتسيراب شود و عشق ابا عبدالله و اهل بيت «ع»، حلاوت زندگيش گردد، بيمه شده است، چون روح دين، محبت و مودت و ولايت اهل بيت است و بدون آن، اسکلتي بيجان از دين ميماند.
بنيان دين بيمهرتان سست و خراب است
عالم جدا از عشقتان خواب و سراب است [10] .
|