از قساوتهاي دشمنان در کربلا، عريان نهادن جسم حسين «ع» بر روي خاک بود.امام، براي پيشگيري از اين ظلم، روز عاشورا قبل از عزيمت به ميدان شهادت، کنار خيمهها آمد و از خواهرش زينب، جامه و شلواري کهنه طلبيد و آنها را با دست پاره پاره کرد و بر تن پوشيد تا کسي پس از شهادتش در آن جامهها رغبت نکند و به طمع آن لباس، او را عريان نسازد، فرمود: «ائتوني ثوبا لا يرغب فيه احد اجعله تحت ثيابي لئلا اجرد منه بعد قتلي...» [1] اما «ابجر (ابحر) بن کعب» جنايت کرده آن را پس از شهادت امام از تن او درآورد و حسين را عريان در کربلا نهاد. از آن پس دستهايش خشک شد، مثل دو تکه چوب. [2] و به نقلي شلواري را که درآورد، در نتيجه از دو پا فلج و زمينگير شد. [3] .
لباس کهنه بپوشيد زير پيرهنش
که تا برون نکند خصم بدمنش ز تنش
لباس کهنه چه حاجت که زير سم ستور
تني نماند که پوشند جامه يا کفنش [4] .
در برخي نقلها تعبير «عتيق» آمده، يا «ثوب خلق»، که همان «لباس کهنه» است.
|