حلقي که بود بوسه گه مصطفي مدام آزرده‏اش ز خنجر فولاد کرده‏اي [1] . پس از شهادت امام حسين‏ «ع‏»، سر مطهرش را از پيکر جدا کردند.تيغ بر حلقومي‏ نهادند که بوسه‏گاه رسول خدا «ص‏» بود.از اين رو، لقب‏ «ذبيح‏» بر آن حضرت داده‏اند و همچنين تعبير «مجزور الراس‏» از زبان زينب کبري نقل شده است.در برخي مقتلها آمده‏است که حضرت زينب، هنگام وداع جسد برادرش، پيکر او را در آغوش گرفت، لب برحلقوم بريده سيد الشهدا «ع‏» نهاد و بوسيد و با آن بدن خونين وداع کرد. [2] . آن سو نگران، نگاه پيغمبر بود خورشيد، رسول آه پيغمبر بود اي تيغ پليد، مي‏شکستي اي کاش آن حنجره، بوسه‏گاه پيغمبر بود [3] .