در اصطلاح، اين کلمه به گفتن‏ «انا لله و انا اليه راجعون‏» گفته مي‏شود (ما براي خدا و از سوي اوييم و به سوي او باز مي‏گرديم) و کسي که با مصيبتي يا خبر مرگي مواجه شود، آن را بر زبان جاري مي‏کند و با حکايت از اينکه باز گشت همه به سوي خداست، بر داغ‏ خويش يا ديگري تسکيني مي‏دهد.درباره استرجاع هنگام مصيبت، احاديثي است، از جمله امام باقر «ع‏» فرمود: «ما من مؤمن يصاب بمصيبة في الدنيا فيسترجع عند مصيبته و يصبر حين ‏تفجاه المصيبة، الا غفر الله له ما مضي من ذنوبه الا الکبائر التي اوجب الله عليها النار.» [1] . هيچ مؤمن مصيبت زده‏اي در دنيا نيست که هنگام مصيبت، «انا لله و انا اليه راجعون‏» گويد و بر مصيبت ناگهاني شکيبا باشد، مگر آنکه خداوند گناهان گذشته‏اش رامي‏بخشايد، مگر گناهان کبيره که خداوند بر آنها وعده دوزخ داده است. امام حسين‏ «ع‏» بارها در طول راه کربلا و در خود کربلا و عاشورا اين جمله را بر زبان‏ راند.از جمله هنگام شنيدن خبر شهادت مسلم بن عقيل در منزلگاه‏ «زرود»، و نيز شبي که ‏در «قصر بني مقاتل‏» منزل کرده بودند، علي اکبر اين جمله را مکرر از پدر شنيد.چون علت‏ آن را پرسيد، سيد الشهدا فرمود: در خواب ديدم که صدايي مي‏گويد: اين قافله به سوي ‏مرگ مي‏رود... [2] پيش از آن در مدينه نيز هنگام گفتگو با مروان حکم، امام حسين‏ «ع‏» ضمن بيان فاجعه بار بودن خلافت‏يزيد، «انا لله و انا اليه راجعون‏» گفت. [3] . اين اعتقاد، يعني‏ «از اويي و به سوي اويي‏» هم زندگي را بر انسان مي‏سازد و از بند تعلقات مي‏رهاند، هم مرگ را هموار و پذيرفتني مي‏کند و او را به منزلگاه ابدي مشتاق ‏مي‏سازد و تنها نفسهاي مطمئنه در برابر مصيبتها و داغ شهيدان، آرامش دارند مرگ راکوچيدن به خانه هميشگي و جوار خدا مي‏دانند.