گريز زدن: گفتاري را منتهي به موضوع ديگر کردن، مطلبي را به مطلب ديگر پيوستن باتناسب، چنانکه روضه‏خوانان از حکايتي به واقعه کربلا يا يکي از شهدا روند. [1] . واعظان و روضه‏خوانان، به تناسب بحث و گفتاري که دارند، مرثيه خاصي از کربلا رامي‏خوانند يا به مصيبت ‏خاصي از مصائب چهارده معصوم مي‏پردازند.مثلا اگر موضوع‏سخن درباره جوان يا کودک باشد، مصيبت علي اکبر يا علي اصغر را مي‏خوانند و از مراسم‏ دفن با شکوه کسي، به بي غسل و بي کفن و دفن ماندن پيکر سيد الشهدا در کربلا منتقل ‏مي‏شوند.اين انتقال از موضوع يا حادثه خاص به واقعه کربلا و امام حسين يا يکي ديگر از شهدا «گريز زدن‏» نام دارد.در حرکتهاي حماسي و انقلابي نيز بصورتي ديگر گريز به‏ صحراي کربلا زده مي‏شود و ياد آن حادثه، سرمايه الهام مي‏گردد. «بخاطر نشر شهادت و فلسفه شهيدان است که شيعه، به بهانه مرگ برادر و عمو و دايي و پسر خاله و پسر عمه... ياران و خويشاوندان را گرد مي‏کرده و يکباره به کربلا گريز مي‏زده‏اند و از حسين و شهيدان شيعه مي‏گفته‏اند.» [2] .