کرده و کرد، قطعه زميني که کناره‏هاي آن را بلند کرده باشند و در ميان آن سبزي بکارند يا زراعت ديگري کنند.زميني که براي کاشتن سبزي يا ميوه درست کنند و در آن چيزي ‏بکارند. [1] در قديم، رسم بوده که کشاورزان، زمينهاي مزروعي خود را کرده‏بندي (قسمت‏بندي) مي‏کردند و يک کرده را به نام امام حسين‏ «ع‏» مي‏کاشتند و در آخر سال حساب‏ مي‏کردند و درآمد آن را به يکي از تکاياي شهر مي‏پرداختند تا به مصرف سوگواري‏ خامس آل عبا برسد. [2] اين نوعي موقوفه‏ سازي براي سيد الشهدا «ع‏» بود و بودجه مردمي‏که مخارج تکايا و سوگواريها را تامين مي‏کرد، بعلاوه به کشاورزي و محصول زارعين هم‏ برکت مي‏داد و آنان امام حسين‏ «ع‏» يا اباالفضل‏ «ع‏» را در زمين و زراعت‏خويش، شريک و سهيم مي‏کردند و نشانه نوعي محبت و ولايت نسبت به خاندان رسول خدا «ص‏» بود.