بالدار، نام اسب حسين بن علي «ع» که روز عاشورا بر آن نشسته بود.از آن جهت که اين اسب، رهوار و تندرو بوده است، به آن ذو الجناح ميگفتهاند.اين اسب، پس از شهادت آن حضرت، از پيکر وي دفاع ميکرد و به سواران دشمن حمله مينمود و به اين طريق، تعدادي را کشت. [1] سيد الشهدا تا آخرين حد و لحظه توان خود، سوار بر اين اسب بود و مقاومت و جنگ ميکرد. در پايان از روي اين اسب بر زمين کربلا افتاد.
نه ذو الجناح دگر تاب استقامت داشت
نه سيد الشهدا بر قتال، طاقت داشت
بلند مرتبه شاهي ز صدر زين افتاد
اگر غلط نکنم عرش بر زمين افتاد
پس از شهادت امام حسين «ع»، اسب او کاکل خود را به خون امام آغشته کرد و با صيحه و فرياد و گام بر زمين زدن به سوي خيمهها دويد تا شهادت امام را به اهل بيت خبر دهد.زنان متوجه شهادت امام شدند و شيون آنان برخاست. [2] در برخي منابع نقل شده که اسب امام، پس از شهادت حضرت، وحشتزده از نزد بانوان گريخت و خود را به آب فرات انداخت و ناپديد شد. [3] در زيارت ناحيه مقدسه از اين اسب، با عنوان «جواد» ياد شده که بازين و حالت پريشان روي به خيمهها نهاد: «فلما نظرن النساء الي الجواد مخزيا و السرج عليه ملويا خرجن من الخدور ناشرات الشعور، علي الخدود لاطمات و للوجوه سافرات و بالعويل داعيات...». [4] و روايت است که پس از شهادت امام، اين اسب با همهمه ميگفت: «الظليمة الظليمة لامة قتلت ابن بنت نبيها». [5] .
خوني که روي يال تو پيداست، ذو الجناح
خون هميشه جاري مولاست، ذو الجناح
يک قطره آفتاب به روي تنت نشست
بوي خدا ز يال تو برخاست، ذو الجناح [6] .
|