روز عاشورا، چون امام حسين‏ «ع‏» اصرار کوفيان را بر کشتن او ديد، قرآن را گرفت و باز کرد و بر سر نهاد و صدا زد: ميان من و شما، قرآن و جدم رسول خدا «ص‏» داور باد!اي‏ گروه! چرا ريختن خونم را روا مي‏شماريد؟ مگر من فرزند پيامبر شما نيستم؟... آنگاه‏کودک شير خوار خود را که از تشنگي مي‏گريست بر سر دست گرفت و فرمود: اگر بر من‏رحم نمي‏کنيد، بر اين کودک رحم کنيد «ان لم ترحموني فارحموا هذا الطفل‏».اين اقتدا به ‏پدرش علي‏ «ع‏» بود که قرآن بر سر نهاد و ياران سست عنصر خويش را نفرين کرد. [1] .