در عراق، بويژه در مناسبتهاي خاص، عزاداران حسيني به صورت دسته جمعي و درقالب کاروانهاي کوچک و بزرگ، پياده به سوي‏ «کربلا» مي‏روند.اين حرکت مقدس، بويژه از نجف به کربلا، که اغلب با شرکت علماي ديني انجام مي‏گرفت، چندين نوبت از طرف رژيم بعثي عراق، جلوگيري يا به خاک و خون کشيده شد.يکي از اين نوبتها در سال ‏1397 ق بود.زائران، براي بهره برداريهاي تبليغي و سياسي بر ضد طاغوت عراق، برنامه ريزيهاي مفصل کرده بودند. حکومت عراق هم به شدت و خشونت متوسل شد و راهپيمايان را در طول راه، از آسمان و زمين به گلوله بست.حادثه، بصورت پياپي، درسالهاي 1390، 1395، 1396 ق در ايام عاشورا و اربعين پيش آمده بود، اما انتفاضه و حرکت گسترده سال 1397 ق بي سابقه بود و نجف، آن سال بسيج کننده اين نيروي عظيم‏مردمي بود که از کنار مرقد امير المؤمنين، به راه افتاد و پس از چهار روز پياده روي به کربلارسيد.حرکت موکبهاي پياده و شعارهاي طول راه و سخنرانيهاي متعدد، همه نوعي‏ معارضه با حکومت بعث بود.امواج گسترده مردمي با شعار «ابد و الله ما ننسي حسينا» (به‏خدا قسم، هرگز حسين را فراموش نخواهيم کرد) به راه افتاده بود.نيروهاي دولتي براي‏جلوگيري از رسيدن زائران به کربلا، برنامه‏هاي مختلفي داشتند و درگيريهايي پيش آمد وشهدايي بر خاک افتادند.وقتي هم به کربلا رسيدند، حوادثي شديدتر پيش آمد و کساني‏کشته و جمع بسياري دستگير شدند و نهضت ‏شيعي اربعين آن سال، در خاطره تاريخ‏ ثبت‏شد و مبدا الهام و شور گستري براي سالهاي بعد گرديد.اين حادثه در سال 1356 ش‏بود. [1] .