رستگاري و کاميابي، رسيدن به خواسته دل.در فرهنگ ديني و روايات، «فوز» و «فوزعظيم» براي کساني داشته شده که به بهشت دستيابند.مطيع خدا و رسول خدا باشند، متمسک به اهل بيت بوده ولايت آنان را داشته باشند، از سيئات نجات يابند، اهل خلوصدر عبادت، معرفت و اهل عبادت باشند و... کاميابي عمده براي اولياء خدا دستيابي بهرضاي الهي و سعادت آخرت است (الآخرة فوز السعداء) [1] و اين در سايه جهاد و شهادتاست.وقتي امير المؤمنين «ع» ضربتخورد، «فزت و رب الکعبه» سر داد، چرا کهشهادتش، بار يافتن به قرب الهي بود و پاياني افتخار آميز براي يک زندگي سراسر ايمان، جهاد و حق طلبي.
در زيارتنامهها، خطاب به ابا عبدالله «ع» و شهداي کربلا و ياران امام، مکرر تعبير «فزتمفوزا عظيما» به کار رفته است.زائر نيز آرزو ميکند کاش همراه آنان بود تا چون آنان به فوز و کاميابي عظيم ميرسيد «فزتم فوزا عظيما فيا ليتني کنت معکم فافوز معکم-زيارت وارث» و در زيارت اول رجب خطاب به شهداي کربلا ميخوانيم: «فزتم و الله فوزاعظيما يا ليتني کنت معکم فافوز فوزا عظيما... اشهد انکم الشهداء و السعداء و انکم الفائزونفي درجات العلي». [2] .
شهداي کربلا از آن رو کامياب و رستگارند که جان خويش را با خدا معامله کردند و بهشت الهي رسيدند.مطيع امر مولاي خود بودند، جهادشان خالصانه و در راه ولايت و رهبري بود.گر چه جان دادند، اما به سعادت ابدي رسيدند و چه کاميابي از اين برتر؟
عاشورا از اين جهت نيز آموزگار فائزان و رستگاران است.
|