مادر حضرت اباالفضل‏ «ع‏» و همسر امير المؤمنين پس از شهادت حضرت فاطمه بود که به معرفي عقيل، برادر حضرت امير، به همسري علي‏ «ع‏» در آمد.نامش‏ «فاطمه بنت‏حزام‏»، از قبيله‏ «بني کلاب‏» و خواهر «لبيد» شاعر بود.زني بود با شرافت، از خانواده‏اي ‏ريشه‏دار و دلاور و نسبت به فرزندان حضرت زهرا نيز بسيار مهربان بود.ثمره ازدواج ‏علي‏ «ع‏» با او چهار پسر بود، به نامهاي: عباس، جعفر، عبدالله و عثمان، که هر چهار فرزندش روز عاشورا در رکاب سيد الشهدا به شهادت رسيدند. [1] . ام البنين، پس از شهادت فرزندانش، همه روزه به بقيع مي‏رفت و بچه‏هاي عباس را نيز به همراه مي‏برد و به ياد فرزندان شهيدش مرثيه و نوحه مي‏خواند.زنان مدينه نيز به ندبه و نوحه سوزناک او جمع مي‏شدند و مي‏گريستند.اشعاري هم درباره عباس سروده بود. [2] وقتي زنان به ام البنين تسليت مي‏گفتند، مي‏گفت ديگر مرا «ام البنين‏» خطاب نکنيد، چرا که ‏امروز ديگر آن فرزندانم نيستند و شهيد شده‏اند: لا تدعوني و يک ام البنين تذکريني بليوث العرين کانت بنون لي ادعي بهم و اليوم اصبحت و لا من بنين... [3] . به اين بانوي بزرگوار و مادر چهار شهيد، قبل از ولادت فرزندانش فاطمه مي‏گفتند، اما پس از آنکه داراي آن فرزندان شد، «ام البنين‏» خطابش کردند، يعني مادر پسران.عباس 34 سال داشت، عبدالله 25 سال، عثمان 21 سال و جعفر 19 سال.