جزء اولين شهداست که از جبهه امام حسين‏ «ع‏» در روز عاشورا به ميدان نبرد رفت. وي که کنيه‏اش ابو وهب بود، جواني دلاور و حماسي از شيعيان کوفه بود.به کوفه آمده، در نزديکي بئر العبد خانه‏اي گرفت و با همسرش به آنجا منتقل شد.وقتي ديد عمر سعد، نيرو آماده و سازماندهي مي‏کند تا از نخيله به جنگ حسين بن علي‏ «ع‏» در کربلا بروند، پيش خود گفت: به خدا قسم شيفته جهاد با مشرکان بودم.اميدوارم جنگ با اينان که به ‏نبرد فرزند پيامبر مي‏روند، نزد خداوند کم ثواب‏تر از جهاد با مشرکان نباشد.پيش ‏همسرش رفت و نيت‏ خود را با او در ميان گذاشت، شبانه هر دو از کوفه بيرون رفتند و شب هشتم محرم به ياوران حسين در کربلا پيوستند. [1] همسر او نيز از شهداي کربلا بود. پس از شهادت عبدالله، زنش خود را به بالين او رساند و خاک از چهره او مي‏زدود که به‏ دستور شمر، يکي از غلامانش (به نام رستم) با گرزي بر سر او زد و کنار شوهرش به ‏شهادت رسيد.عبدالله، دومين شهيد از اصحاب امام حسين‏ «ع‏» بود. [2] نامش در زيارت‏ ناحيه مقدسه هم آمده است.