عابس بن شبيب هم نوشته‏اند. از شهداي کربلاست.عابس، از رجال برجسته شيعه و مردي دلير، سخنور، کوشا و تلاشگر، شب زنده‏دار، از طايفه بني شاکر بود.اين طايفه از شيعيان مخلص و فداکار درراه ولايت امير المؤمنين بودند و از شجاعان عرب به شمار مي‏آمدند.به آنان‏ «فتيان العرب‏» مي‏گفتند.از کساني بود که وقتي مسلم بن عقيل، نامه امام حسين‏ «ع‏» را براي اهل کوفه ‏خواند، به پا خاست و اعلام هواداري و حمايت کرد و پس از بيعت کوفيان با مسلم بن ‏عقيل، بعنوان پيک، نامه‏اي از سوي آنان به امام حسين‏ «ع‏» در مکه رساند. [1] دلاوريهاي او در کربلا مشهور است.وي همراه هم پيمان خود «شوذب‏»، در حماسه عاشورا به نبرد پرداخت و شهيد شد. [2] رشادتهاي او چنان بود که سپاه کوفه از نبرد تن به تن با وي ناتوان‏بودند.به دستور عمر سعد، از اطراف او را سنگباران کردند.او هم زره از تن بيرون آورد وکلاه خود از سر برداشت و با تيغ بر دشمن حمله کرد و يک تنه آنقدر جنگيد تادر قلب ميدان و محاصره دشمن به شهادت رسيد. [3] سر او را از پيکرش جدا ساختند.سر مطهرش در دست عده‏اي بود و هر کدام مدعي بودند که من بودم که او را کشتم، تا به ‏جايزه‏اي دست‏ يابند. [4] .