روايت است از ابن عباس که سرخي شفق، از روزي ديده شد و پديد آمد که‏ حسين‏ «ع‏» شهيد شد و آسمان در شهادت او خون گريست و از آن بيشتر، اين رنگ سرخ‏ در افق ديده نشده بود: «ان يوم قتل الحسين‏ «ع‏» قطرت السماء دما و ان هذه الحمرة التي ‏في السماء ظهرت يوم قتله و لم تر قبله‏». [1] و از امام رضا «ع‏» روايت است: «لما قتل جدي‏الحسين‏ «ع‏» امطرت السماء دما و ترابا احمر» [2] که بارش خون و خاک سرخ را مي‏رساند. گريست در غمت زمان، به خون نشست آسمان شب و سياهپوشي ‏اش شد آيت عزاي تو رنگين شدن افق، از جمله نشانه‏ها و آثار شگفت ديگري است که در روايات آمده که ‏پس از حادثه کربلا و شهادت امام، در جهان ديده شد. [3] و طبق نقلهاي متعدد در منابع‏ مختلف، سابقه شفق سرخ در آسمان، به شهادت ابا عبدالله‏ «ع‏» بر مي‏گردد.از محمد بن سيرين نيز نقل شده که اين سرخي آسمان بعد از کشته شدن حسين‏ «ع‏» ديده شد و نيز از امام باقر «ع‏» روايت است که آسمان در شهادت حضرت يحيي و حضرت حسين‏ «ع‏» سرخ شد. [4] . ابو العلاء معري در اشاره به همين شفق سرخ که از اثر خون شهداي اهل بيت، علي و حسن و حسين‏ «عليهم السلام‏» پديدار شده چنين سروده است: [5] . و علي الافق من دماء الشهيدين علي و نجله شاهدان فهما في اواخر الليل فجران و في اولياته شفقان ثبتا في قميصه ليجيي‏ء الحشر مستعديا الي الرحمن اين شفق سرخ کز افق شده پيدا پرتو سيماي سرخ فام حسين است [6] .