واسطه شدن در آمرزش گناهان نزد خداوند.مقام برجسته‏اي که خداوند به پيامبر و ائمه و علما و شهدا داده است.مفسران تعبير «مقام محمود» را در قرآن، به شفاعت تفسير کرده‏اند.يکي از شفيعان هم حسين بن علي‏ «ع‏» است.شفاعت‏ حسين‏ «ع‏» هم در آخرت‏سبب نجات گنهکاران از عذاب دوزخ است، هم در دنيا سبب فلاح و رستگاري‏ علاقه‏مندان به آن حضرت و سوگواران در عزاي اوست.به فرموده پيامبر، همه ديده‏ها در قيامت گريانند، مگر چشمي که در عزاي حسيني گريسته باشد، که خندان و مژده يافته به‏ بهشت است‏ «کل عين باکية يوم القيامة الا عين بکت علي مصاب الحسين فانها ضاحکة‏ مستبشرة بنعيم الجنة‏». [1] طبق احاديثي، رسول خدا پاداش شهادت حسين‏ «ع‏» را بصورت ‏حق شفاعت براي گنهکاران امت از خدا دريافت کرده است. حسين بن علي‏ «ع‏» شفيع شيعيان است.در زيارتنامه او هم آمده است: «و ان شفعت ‏شفعت‏». [2] «فکن لي شفيعا الي الله‏» [3] و «اللهم ارزقني شفاعة الحسين يوم الورود» [4] درحديث است: «ثلاثة يشفعون الي الله عز و جل فيشفعون: الانبياء ثم العلماء ثم الشهداء» [5] . نه ‏تنها امام حسين‏ «ع‏» بلکه هر شهيدي حق شفاعت دارد و اين مقام را در سايه شهادت يافته‏است.محبان امام حسين‏ «ع‏» به شفاعت او معتقدند و باور دارند که بخاطر گريه و عزاداري ‏و محبت نسبت به ابا عبدالله‏ «ع‏»، خداوند آنان را عذاب نخواهد کرد. ناگفته نماند که حسين بن علي‏ «ع‏» گر چه شفيع محشر است و گريه بر او گر چه‏ بيمه کننده از عذاب دوزخ است، ليکن لياقت‏شفاعت‏يافتن براي ما، در سايه صلاح و پاکي است.عقيده به شفاعت‏حسين‏ «ع‏» نبايد دوستداران را به گناه و معصيت، گستاخ و جري سازد.اينکه بگوييم: «تمام غرق گناهيم و يک حسين داريم‏»، مجوزي براي ارتکاب‏ گناه نيست.همانگونه که مسيحيان معتقدند مسيح به دار آويخته شد تا موجب آمرزش ‏مسيحيان شود، عده‏اي نيز از شيعيان فکر مي‏کنند فلسفه شهادت سيد الشهدا آمرزش‏ گناهان امت مصطفي‏ «ص‏» است و اين خطاست و چنين تفکري زمينه‏ ساز جرات برمعصيت است.شفاعت ابا عبدالله‏ «ع‏» درست است، ولي ارتکاب گناه و بي مبالاتي در امردين، به اميد شفاعت آن حضرت، انحراف است. شفاعت آن حضرت شامل کساني‏مي‏شود که نماز و واجبات ديني را سبک نشمارند و حق مردم را تضييع نکنند و لايق‏ شفاعت او باشند.