از مراسم سنتي عزاداري براي سيد الشهدا «ع‏» و ديگر ائمه مظلوم، که همراه نوحه‏خواني و با آهنگي خاص بر سر و سينه مي‏زنند، گاهي هم سينه خود را لخت کرده، بر آن‏ مي‏زنند.اصل اين سنت، بويژه در ميان عربها رواج داشته است.بعدها به صورت موجود در آمده که با انتخاب نوحه‏هاي سنگين، حرکات دست بر سينه مي‏خورد.به فردي هم که ‏بر سينه خود زده، عزاداري مي‏کند، «سينه زن‏» مي‏گويند. اينگونه نوحه‏گري، ابتدا بصورت فردي بوده، اما با مرور زمان به شکل گروهي و دستجات سوگواري در آمده است. «دسته گرداني و سينه زني و نوحه خواني که در زمان‏ صفويه رايج‏شده و توسعه پيدا کرده بود، در عصر قاجاريه با توسعه و تجمل بيشتر در پايتخت رواج داشت... دسته گرداني در عصر قاجار، بويژه در زمان ناصر الدين شاه باآداب و تشريفات و تجمل بسيار برگزار مي‏شد.دسته‏هاي روز با نقاره و موزيک جديد وعلم و بيرق و کتل، و دسته‏هاي شب با طبقهاي چراغ زنبوري و حجله و مشعل به راه‏مي‏افتاد و در فواصل دسته سينه‏زنها با آهنگ موزون سينه مي‏زدند.نوحه خواني و سينه‏زني حتي در اندرون شاهان قاجار، بين خانمهاي اندرون نيز متداول بود...» [1] .