[1] . سيره اخلاقي و رفتاري سيد الشهدا «ع‏» نشان دهنده روح بلند او و تربيت در دامان‏ پيامبر و علي‏ «ع‏» و تجسم قرآن کريم در عمل و اخلاق اوست.مهمان نواز و بخشنده بود، به خويشاوندان رسيدگي مي‏کرد، سائلان را محروم نمي‏گذاشت، به فقيران مي‏رسيد، برهنگان را پوشانده و گرسنگان را سير مي‏کرد، بدهي بدهکاران را مي‏داد، بر يتيمان ‏شفقت و مهرباني داشت، ضعيفان را کمک و ياري مي‏کرد، صدقاتش فراوان بود و مالي که ‏به دستش مي‏رسيد ميان تهيدستان تقسيم مي‏کرد.بسيار عبادت خدا مي‏کرد و روزه‏ مي‏گرفت، بيست و پنج بار پياده به سفر حج رفت، شجاعتش زبانزد همگان بود، در ميدان ‏نبرد استوار و بي باک بود، اراده‏اي نيرومند و روحيه‏اي والا داشت، هرگز ذلت و حقارت را نمي‏پذيرفت، مرگ را بر زندگي ذليلانه ترجيح مي‏داد، غيرتمند بود، صراحت لهجه و صلابت در بيان حق داشت، حلم و بردباري و تحملش بسيار بود، کريم و بزرگوار بود و با کمترين بهانه‏اي غلامان و کنيزان خويش را آزاد مي‏کرد، شبها انبان غذا به در خانه‏ محرومان مي‏برد، متواضعانه با فقيران و مساکين همنشين و هم غذا مي‏شد.امر به معروف‏ و نهي از منکر را دوست داشت و از خلافها و جنايتهاي ظالمان بشدت انتقاد مي‏کرد، جوانمرد و با فتوت و اهل گذشت بود، کينه بدي کننده را به دل نمي‏گرفت، اهل عفو بود، بزرگي روح و کرم او همه را شيفته رفتارش مي‏ساخت، خانه‏اش پناهگاه و مرکز اميد درماندگان بود، اهل شب زنده‏داري بود، در شب و روز هزار رکعت نماز مي‏خواند، در ماه ‏رمضان ختم قرآن مي‏کرد، پولها و بخششهايي را که معاويه مي‏فرستاد مي‏گرفت و ميان‏ فقرا تقسيم مي‏کرد، سالي يک بار نصف همه دارايي خود را در راه خدا به نيازمندان صدقه ‏مي‏داد، ثروت را ذخيره نمي‏کرد، محاسن خويش را خضاب مي‏کرد. خصلتهاي برجسته و سيره متعالي آن حضرت، در صحنه‏هاي مختلف نهضت عاشورا نيز جلوه داشت.به عنوان نمونه: قاطعانه بيعت با يزيد را رد کرد و از مدينه خارج شد، در سخت‏ترين شرايط محاصره و سختي و تشنگي در کربلا هم پيشنهاد تسليم شدن و بيعت ‏را نپذيرفت، عزتمندانه به استقبال شهادت رفت، جوانمردانه به حر و سپاه تشنه او در طول راه آب داد و بالاخره توبه حر را روز عاشورا پذيرفت، بيعت‏خود را از ياران‏ برداشت تا هر که مي‏خواهد برگردد، غلام و خادم خويش را هم آزاد گذاشت و از او خواست که اگر مي‏خواهد برود، به يتيمان مسلم بن عقيل پس از شهادت پدرشان مهرباني‏ کرد، شب عاشورا را براي مناجات و تلاوت قرآن و عبادت مهلت‏ خواست، تا آخرين ‏لحظات حتي در قتلگاه هم حالت تسليم و رضا داشت، بر سختيها و شدايد کربلا و شهادت اصحاب صبوري کرد، روز عاشورا با آن همه داغ و مصيبت و تشنگي و تنهايي ‏چون شير جنگيد و از انبوه دشمن نهراسيد، قيام خويش را با انگيزه امر به معروف و نهي‏از منکر دانست، بارها در طول سفر کربلا بي‏اعتباري دنيا را گوشزد کرد و زهد خويش را نشان داد، هتاکيهاي دشمنان را روز عاشورا حليمانه تحمل کرد، اثر انبانهايي که به خانه‏ محرومان برده بود، پس از شهادتش بر پشت و دوش آن حضرت ديده شد.