اين سوره، در روايت امام صادق‏ «ع‏» به سوره امام حسين‏ «ع‏» مشهور است و توصيه‏ شده که در نمازهاي واجب و مستحب، خوانده شود: «اقرؤا سورة الفجر في فرائضکم و نوافلکم، فانها سورة الحسين‏ «ع‏» و ارغبوا فيها». [1] . و اين نامگذاري، جالب است، «چرا که قيام کربلاي حسين‏ «ع‏»، خود انفجار فجري از ايمان و جهاد بود، در ظلمت‏شب جور و شرک بني اميه، و همچنان که با فجر و آغاز روز، حرکت و حيات مردم شروع مي‏شود، با خون حسين‏ «ع‏» و يارانش در عاشورا، اسلام ‏جاني تازه گرفت و حياتي مجدد يافت.» [2] در ذيل روايتي از امام صادق‏ «ع‏»، علت ‏نامگذاري اين سوره به سوره فجر، اين بيان شده که سيد الشهدا نفس مطمئنه و راضيه و مرضيه است و يارانش نيز اينگونه‏اند: «فهو ذو النفس المطمئنة الراضية المرضية و اصحابه ‏من آل محمد هم الراضون عن الله يوم القيامة و هو راض عنهم‏». [3] . «و الفجر» که سوگند خداي ازلي است روشنگر حقي است که با آل علي است اين سوره به گفته امام صادق‏ «ع‏» مشهور به سوره‏ «حسين بن علي‏» است [4] .