اطعام و احساني که در خانه‏ها و تکيه‏ها، به ياد شهداي کربلا يا خانواده امام حسين‏ «ع‏» به افراد مي‏دهند و اغلب در پي نذر و نياز، سفره مي‏گسترند.به تناسب کسي که به نام او سفره پهن مي‏کنند، نام خاصي به آن مي‏دهند، مثل سفره اباالفضل، سفره امام زين العابدين، سفره رقيه و امثال آن و آداب و رسوم خاصي دارد.آنچه که به ياد امام حسين‏ «ع‏» ضيافت ‏داده مي‏شود، چه در ايام محرم و چه اوقات ديگر، مورد تقديس افراد است و بعنوان ‏تبرک، بر سر آن سفره مي‏نشينند يا از غذاي آن اطعام، به خانه‏ها مي‏برند و متواضعانه‏ هر چند وضع مالي‏شان خوب باشد، از برکت معنوي آن استفاده مي‏کنند و آن را «غذاي ‏امام حسين‏» مي‏دانند.به چنان سفره‏اي‏ «سفره ماتم‏» هم مي‏گفته‏اند.اين از ديرباز رواج‏داشته است.خلفاي فاطمي در مجلس سوگواري بر زمين مي‏نشستند و پيروانشان در نهايت اندوه، گرد آنان حلقه مي‏زدند.به جاي فرش در تالارها و سرسراها شن مي‏ريختند و خوراک بسيار مختصري تنها مرکب از عدس سياه، پيازهاي شور و خيار و نان جوين که از دستي رنگ آن را تغيير مي‏دادند، بر سر خوان مي‏نهادند و آن را «سفره ماتم‏» مي‏خواندند...». [1] .