آنچه در راه طلب خسته نگردد هرگز پاي پر آبله و باديه پيماي من است غير از عشق و محبت، که پاي زائر را پياده به مرقد حسين‏ «ع‏» مي‏کشاند و رنج ‏سفر و خوف و خطر را به جان مي‏خرد، پياده روي براي زيارت سيد الشهدا، ثواب بسيار دارد و مورد تاکيد پيشوايان دين است.اما صادق‏ «ع‏» فرموده است: «من خرج من منزله يريد زيارة قبر الحسين بن علي‏ «ع‏» ان کان ماشيا کتبت له بکل خطوة حسنة و محا عنه سيئة...» [1] هر کس به قصد زيارت امام حسين‏ «ع‏»، پياده از خانه‏اش خارج شود، خداوند در مقابل هرگام، براي او حسنه‏اي مي‏نويسد و گناهي از او مي‏زدايد. يکي از زائران هميشگي حسين‏ «ع‏» که هر ماه آن حضرت را زيارت مي‏کرده، بخاطر پيري و ناتواني، يک بار نتوانست برود.نوبت بعد که پياده پس از چند روز راهپيمايي به‏ حرم مي‏رسد و سلام مي‏دهد و نماز زيارت مي‏خواند، در خواب، آن حضرت را مي‏بيند که به وي مي‏گويد: چرا به من جفا کردي، تو که نيکوکار بودي... [2] اين شدت عنايت ائمه‏ را به زائر پياده مي‏رساند. معاوية بن وهب (از اصحاب امام صادق عليه السلام) مي‏گويد: خدمت آن حضرت رسيدم.در مصلاي خود در خانه‏اش نشسته بود و پس از نماز با خداوند راز و نياز مي‏کرد.از جمله (در دعا نسبت به زائران قبر حسين‏ «ع‏») مي‏گفت: «خداي زائران قبر حسين را بيامرز، اينان که در اين راه، پول خرج مي‏کنند، بدنهاي خود را در اين راه در معرض قرار مي‏دهند... خدايا رحمت کن بر چهره‏هايي که آفتاب، رنگ آنها را تغيير داده، صورتهايي که متوجه قبر ابا عبدالله است، چشمهايي که در محبت ما اشک‏ مي‏ريزد... خدايا اين جانها و بدنها را به تو مي‏سپارم، تا کنار حوض کوثر به هم برسيم...» [3] . اين سنت زيارت پياده، از زمان ائمه بوده و تاکنون نيز ادامه دارد و اجر بيشماري براي‏ آن نقل شده است. فاضل دربندي مي‏نويسد: اين پياده بودن، يا به جهت فقير بودن زائر است که نشان مي‏دهد اين زيارت، برخاسته از شوق و محبت است، يا به جهت آنست که‏ زائر، خود را در برابر سلطان اقليم جوانمردي و خورشيد سپهر عصمت و شهادت کوچک‏ مي‏شمارد و در راه او، رنج ‏سفر پياده را بر خود هموار مي‏کند و هر دو ارزشمند است. [4] . در عراق، از سالها پيش چنين رسم است که هيئتها، دسته‏ها و کاروانهايي کوچک يا بزرگ، در ايام خاصي از بصره، بغداد و عمدتا از نجف، براي زيارت کربلا پياده حرکت‏ مي‏کنند.بويژه در ايام زيارتي خاص مثل نيمه شعبان، اول رجب، ايام عاشورا و اربعين‏ بيشتر و پر شکوهتر است و اغلب، راه کنار ساحل فرات را انتخاب مي‏کنند که از نجف تا کربلا 18 فرسنگ است و چند روز طول مي‏کشد.در اين کاروانهاي زيارتي پياده، علماي‏ بزرگ هم شرکت مي‏کردند، همچون ميرزاي ناييني، آية ا... کمپاني، سيد محسن امين، وبسياري از علماي معاصر.در اين مسير، ديدار با عشاير و فعاليتهاي تبليغي هم انجام‏ مي‏گرفت و شعارهايي هم مطرح مي‏شد و روضه‏خواني برگزار مي‏گشت. در ايام حکومتها بعثيها، اين پياده رويهاي پر شکوه، آن هم از طريق جاده غير رسمي‏ کنار فرات، رنگ مبارزه و مخالفت با رژيم عراق هم به خود مي‏گرفت و يک بار هم در ايام ‏اربعين حسيني در سال 1397 ق.به درگيريهاي سخت ميان نيروهاي بعثي با انقلابيون ‏شيعه و کاروانهاي زيارتي در طول راه و در حرم ابا عبدالله الحسين‏ «ع‏» انجاميد و کشته‏ها و مجروحان بسياري داد، [5] و به‏ «اربعين خونين‏» معروف شد. در کوي عشق، درد و بلا کم نمي‏شود از باغ خلد، برگ و نوا کم نمي‏شود تيغ شهادتست دل گرم را علاج اين تشنگي به آب بقاء کم نمي‏شود قاصد، تسلي دل عاشق نمي‏دهد شوق حرم به قبله نما، کم نمي‏شود [6] .