از سنتهاي عزاداري در ايران است، در پاکستان و هندوستان نيز اين شيوه از ديرباز رواج داشته است.مجموعه‏اي از حلقه‏هاي ريز متصل به هم که به دسته‏اي چوبي يا فلزي‏ وصل مي‏شود «زنجير» نام دارد و آن را در ايام عاشورا، بصورت دسته جمعي و در هياتهاي عزاداري، همراه با نوحه خواني، بر پشت مي‏زنند و گاهي جاي آن کبود يا مجروح مي‏شود.غالبا اين مراسم با سنج همراه است. اين شيوه عزاداري که اغلب همراه با خون آمدن از پشت زنجير زنان است، بويژه در برخي مناطق و ملتها که تيغهايي هم به زنجيرها مي‏بستند، در گذشته چون در ديد برخي‏ غير مسلمانان تاثير سوء داشت، برخي علما به حرمت زنجير زدن و قمه زدن و خون از سر و پشت‏ خويش جاري کردن فتوا دادند.در مقابل آنان نيز علماي ديگري در پاسخ به‏ استفتاهاي مردم، حکم به جواز دادند.اين مساله، بارها در گذشته منشا کشمکشهاي‏ مذهبي گشته است.از جمله آية الله سيد ابو الحسن اصفهاني فتوا به حرمت داد و سيد محسن امين از او انتقاد کرد و اين مساله به مطبوعات و مجلات آن روزگار کشيده شد [1] و از آن پس بازار استفتاء و افتاء داغ شد و مجموعه‏هايي نيز که حاوي اين نظرات فقهي بود، منتشر گرديد.نظير آن نسبت به قمه زني هم در تاريخ معاصر وجود دارد.