جملاتي که هنگام مرثيه خواني، از زبان امام حسين‏ «ع‏» و شهداي کربلا يا بازماندگانشان گفته مي‏شود، بي آنکه در يک متن تاريخي يا روايي آمده باشد، در مقابل‏ «زبان قال‏».اين جملات، صرفا نوعي بيان عاطفي است که از حال و وضع کسي آنگونه ‏برداشت مي‏شود، زيرا گاهي حالتها گوياتر از الفاظ است.البته گاهي به بهانه‏ «زبان حال‏»، حرفهاي نامناسب و سبک به اولياء خدا و امام حسين‏ «ع‏» نسبت مي‏دهند که وهن مقام امام‏ و نشان دهنده ذلت و خواري و زبوني است، مثل اين که از قول امام حسين‏ «ع‏» مي‏گويند: «شدم راضي که زينب خوار گردد...» يا اينکه امام، التماس کند جرعه‏اي آب به او بدهند. اين نحوه زبان حالها اغلب در اشعار مرثيه و نوحه ديده مي‏شود که بايد توجه نمود مطالب ‏انحرافي و دروغ به آن پيشوايان حق و صدق، نسبت داده نشود.