رباب، دختر امرء القيس بن عدي، همسر سيد الشهدا «ع‏» و مادر سکينه و علي‏اصغر (عبدالله). او در سفر کربلا حضور داشت و همراه اسيران به شام رفت، سپس به‏ مدينه بازگشت و مدت يک سال براي سيد الشهدا «ع‏» عزاداري کرد و مرثيه‏هايي هم در سوگ آن حضرت سرود. خواستگاراني از اشراف و بزرگان قريش را رد کرد و حاضر نشد با کسي ازدواج کند.در سوگ ابا عبدالله‏ «ع‏» پيوسته گريان بود و زير سايه نمي رفت، از فرط گريه و اندوه بر شهادت حسين‏ «ع‏» يک سال بعد (در سال 62 هجري) جان باخت. [1] ازجمله سروده‏هاي او در شهادت امام حسين‏ «ع‏» ابياتي است که اينگونه شروع مي‏شود: ان الذي کان نورا يستضاء به في کربلاء قتيل غير مدفون سبط النبي جزاک الله صالحة عنا و جنبت‏ خسران الموازين... [2] . حسين بن علي‏ «ع‏» نيز به اين همسر با فضيلت و ادب و دخترش سکينه و خانه‏اي که‏ اين دو را در بر گرفته باشد، محبت داشت و مي فرمود: لعمرک انني لاحب دارا تحل بها سکينة و الرباب احبهما و ابذل جل مالي و ليس لعاتب عندي عتاب [3] . به جانت سوگند، خانه اي را که سکينه و رباب در آن است دوست دارم. اين دو را دوست دارم و همه ثروتم را در اين راه مي بخشم و جايي براي ملامت هم نيست.