سنتي در جهت احياي ياد و نام ائمه و مطرح نگه داشتن حادثه عاشورا.در اين برنامه، چه بصورت مقطع پاياني سخنراني و موعظه و چه بصورت مستقل، حوادث کربلا و کيفيت ‏شهادت امام حسين‏ «ع‏» و ياران او و نيز امامان ديگر بصورتي سوزناک نقل مي‏شود که سبب تحريک عواطف و گريستن بر سيد الشهدا مي‏گردد.نقل حوادث بر اساس مقتلها انجام مي‏گيرد و شايسته است که از منابع معتبر و شعرهاي خوب استفاده مي‏شود تا موجب وهن به مقام معصومين و خاندان عصمت نگردد. امام سجاد «ع‏» که بيست‏سال به ياد عاشورا مي‏گريست، مي‏فرمود ياد شهادت فرزندان‏ فاطمه چشمانم را پر اشک مي‏کند: «اني لم اذکر مصرع بني فاطمة الا خنقتني لذلک‏ عبرة‏» [1] با اين حساب، ياد حادثه و يادآوري آن مظلوميتها خودش کافي است تا مستمعان ‏را بگرياند و نيازي به آميختن دروغ يا نقل حرفهاي بي‏اساس در ذکر مصيبت و مرثيه‏خواني نيست. ذکر مصيبت، سبب تعميق نهضت‏ حسيني و پيوند عاطفي و قلبي شيعه با سيد الشهداست و نقشه دشمنان اهل بيت را که کوشش در محو جنايات خويش داشتند، نقش بر آب مي‏کند و جامعه را هوادار اهل بيت و خصم ظالمان مي‏پرورد. [2] البته بايد ذاکران و مرثيه خوانان، هم شايستگي اين منصب حساس را داشته باشند و هم در محتواي مرثيه‏خواني خود دقت داشته باشند و نصايح بزرگان را در آداب آن به کار بندند.