جايي که براي اقامه سوگواري براي ابا عبدالله الحسين‏ «ع‏» ساخته شود.حسينيه‏هايي‏ که در شهرهاي مختلف، از جمله شهرهاي مذهبي ساخته مي‏شود، اغلب علاوه بر مرکز تجمع عزاداران و اقامه مراسم سوگواري، حالت زائر سرا و مسافرخانه‏اي را دارد که زائران ‏از آن استفاده مي‏کنند و جنبه رايگان دارد.بيشتر آنها به نام مردم شهري است که آن را مي‏سازند. مثل: حسينيه آذربايجانيها، تهرانيها، اصفهانيها و... که در شهرهايي نجف، کربلا، مشهد از اينگونه حسينييه‏ها وجود دارد و از نظر شرعي هم محدوديت و احکام مسجد راندارد. شايد روي آوردن شيعه به‏ «حسينيه‏» در دورانهاي کهن به خاطر آن بوده که مساجد، اغلب در اختيار و زير سلطه حکومتهايي بوده که براي تشيع و اقامه عزاداري و مراسم‏ ديني شيعه، محدوديت ايجاد مي‏کردند.در مناطق هند، به حسينيه‏ «امام باره‏» گويند و امام‏ باره‏هاي متعددي با نامهاي مختلف وجود دارد.در برخي مناطق آسياي مرکزي نيز، حسينيه‏هايي که شيعيان مي‏ساختند، به‏ «مسجد شيعه‏ ها» معروف مي‏شد. «در نقاط مختلف‏ هند، تکيه و حسينيه نامهاي گوناگون دارد و آن را عزاخانه، امام باره، تعزيه خانه، عاشوراخانه، تابوت خانه، چبوتره، چوک امام صاحب... مي‏خوانند.» [1] .