سيد الشهدا «ع‏» به خاطر ناامني مکه براي حضرتش و اينکه مطلع شد نيروهاي يزيدي ‏در صدد قتل او در مکه هستند، تصميم گرفت ‏حج را به عمره مفرده تبديل کند، احرام‏ بست و طواف و سعي و تقصير انجام داد و از احرام بيرون آمد، چون نمي‏توانست‏ حج رابه پايان برد، چون مي‏ترسيد در مکه او را گرفته، به سوي يزيد ببرند، يا غافلگيرانه ترور کنند. [1] اين از نظر فقهي نيز بي اشکال است.در حديث است که امام حسين‏ «ع‏» روز ترويه ‏در حالي که در عمره بود، به سوي عراق بيرون شد: «ان الحسين بن علي‏ «ع‏» خرج يوم‏ التروية الي العراق و کان معتمرا». [2] . کار امام حسين‏ «ع‏» هم جنبه حفظ قداست ‏حرم الهي را داشت و هم نمي‏خواست در ايام حج و در بيت الله الحرام خونش ريخته شود، و هم با بيرون شدن از مکه، در روزي که ‏همه از هر سو به مکه آمده‏اند و عازم عرفاتند، نوعي بيدارگري در وجدانها و ايجاد سؤال‏ در ذهنهاست و به اين صورت، خبر خروج اعتراض آميز وي بر ضد حکومت، توسط حاجياني که از همه جا آمده‏اند و اينکه آن حضرت، در حرم امن الهي هم امنيت و مصونيت ‏ندارد، همه جا پخش مي‏شد و اين نوعي مبارزه تبليغاتي بر ضد يزيد بود. امام خميني‏ «ره‏» در تجليلي بلند از اين حج ناتمام مي‏فرمايد: «زائران عزيز از بهترين و مقدس ترين سرزمينهاي عشق و شعور و جهاد، به کعبه بالاتري رهسپار شوند و همچون ‏سيد و سالار شهيدان حضرت ابي عبدالله الحسين‏ «ع‏»، از حرام حج به احرام حرب و ازطواف کعبه به طواف صاحب بيت و از توضؤ به زمزم به غسل شهادت و خون رو آورند و به امتي شکست ناپذير و بنياني مرصوص مبدل گردند که نه ابر قدرت شرق ياراي مقابله ‏آنان را داشته باشد نه غرب... که مسلما روح و پيام حج، چيز ديگري غير از اين نخواهد بود و مسلمانان، هم دستور العمل جهاد نفس را جدي بگيرند، هم برنامه مبارزه با کفر و شرک را.» [3] .