جابر و عطيه، که هر دو از بزرگان شيعه بودند، پس از شهادت امام حسين‏ «ع‏» در اولين‏اربعين به زيارت کربلا آمدند.جابر بن عبدالله، پانزده سال پيش از هجرت در مدينه به دنيا آمد.از طايفه خزرجيان بود.او و پدرش عبدالله بن حرام از پيشتازان اسلام بودند.پدرش ‏در جنگ احد به شهادت رسيد.جابر از مسلمانان پيش از هجرت و از اصحاب با فضيلت ‏رسول خدا بود که در 19 غزوه، از جمله جنگ بدر در رکاب پيامبر «ص‏» حضور داشت و در جنگ صفين نيز در رکاب علي‏ «ع‏» جنگيد. [1] . اين محدث بزرگ شيعه در اواخر عمر نابينا شده بود و با همان حال، همراه عطيه‏ عوفي به زيارت کربلا آمد، در فرات غسل کرد و خود را معطر ساخت و بطرف قبرسيد الشهدا رفت و بر تربت آن امام شهيد، سخنان سوزناک و شوق‏انگيزي بر زبان آورد: حبيب لا يجيب حبيبه؟... سپس رو به اطراف قبر کرد و به شهداي ديگر سلام داد و دربازگشت، سخناني به عطيه گفت، از جمله: «احب محب آل محمد ما احبهم و ابغض مبغض ‏آل محمد ما ابغضهم و ان کانوا صواما قواما...» [2] دوستدار «آل محمد» را دوست بدار و دشمن آل محمد را دشمن بدار تا وقتي که با آل محمد دشمني مي‏کنند، هر چند اهل روزه و نماز باشند.وي در کوچه‏هاي مدينه دنبال امام محمد باقر «ع‏» مي‏گشت.وقتي خدمت آن‏حضرت رسيد، سلام رسول خدا را به او رساند.آخرين فردي بود که از حاضران در «پيمان عقبه‏» بود و تا آن هنگام زنده مانده بود.بدن او را به جرم دوستي اهل بيت، در زمان ‏حجاج داغ نهادند. [3] جابر در سال 78 هجري، در ايام عبد الملک مروان، در سن نود و چندسالگي در حالي که نابينا بود از دنيا رفت و در بقيع به خاک سپرده شد. [4] .