تشرف به ديدار امام معصوم‏ «ع‏» چه در حال حيات و چه پس از شهادت و هنگام ‏زيارت قبور ائمه‏ «ع‏» آدابي دارد که آن را از ديدارهاي معمولي جدا مي‏کند.رعايت ‏طهارت، ادب، متانت، توجه، حضور قلب از جمله اين آداب است. [1] زيارت قبر سيد الشهدا «ع‏» آداب ويژه‏تري دارد، از قبيل: نماز خواندن، حاجت ‏خواستن، بي آلايش وغمگين و غبار آلود، راه زيارت را پيمودن، پياده رفتن، غسل زيارت کردن، تکبير گفتن، وداع کردن. [2] شهيد ثاني در کتاب‏ «دروس‏»، چهارده آداب براي زيارت مي‏شمارد که‏ خلاصه آنها چنين است: اول: غسل، پيش از ورود به حرم، با طهارت بودن و با لباس تميز و خشوع وارد شدن ‏دوم: بر آستانه حرم ايستادن، دعا خواندن و اذن ورود طلبيدن‏ سوم: کنار ضريح مطهر ايستادن و خود را به قبر نزديک ساختن ‏چهارم: رو به حرم و پشت به قبله ايستادن در حال زيارت، سپس صورت بر قبر نهادن‏ سپس به بالاي سر رفتن ‏پنجم: زيارتهاي وارده را خواندن و سلام گفتن‏ ششم: پس از زيارت، دو رکعت نماز خواندن ‏هفتم: پس از نماز، دعا کردن و اجت‏خواستن ‏هشتم: کنار ضريح مقداري قرآن خواندن و ثواب آن را هديه به امام کردن ‏نهم: در همه حال، حضور قلب داشتن و استغفار کردن از گناه‏ دهم: به نگهبانان و خادمان حرم احسان و احترام کردن‏ يازدهم: پس از باز گشت به خانه، دوباره به حرم و زيارت رفتن و در آخرين زيارت، دعاي وداع خواندن‏ دوازدهم: پس از زيارت، بهتر از قبل از زيارت بودن‏سيزدهم: بعد از تمام شدن زيارت، زود از حرم بيرون آمدن تا شوق، افزون‏تر شود، وهنگام خروج، عقب عقب بيرون آمدن ‏چهاردهم: صدقه دادن به نيازمندان آن شهر و آستانه، بويژه به تنگدستان از دودمان ‏رسول خدا احسان کردن. [3] . رعايت اين آداب، قرب روحي و معنوي مي‏آورد و سازندگي زيارت را افزون ‏مي‏سازد و فلسفه تشريع زيارت نيز، همين بهره‏وري از معنويات مزارات اولياء خداست. [4] .