وسيله‏جويي، حاجت‏ خواستن از خداوند، با وسيله و شفيع قرار دادن پاکان و ائمه‏ معصومين‏ «ع‏» از جمله سيد الشهدا و فرزندانش و شهداي کربلا، در قرآن است که: «وابتغوا اليه الوسيله‏» (مائده 35). «يدعون يبتغون الي ربهم الوسيله‏» (اسراء 57).توسل، دست‏يافتن به قلب هستي، از طريق رگهايي است که اين ارتباط حياتي را تسهيل مي‏کند. معصومين و اولياء الله بخاطر مقام قرب و منزلتشان نزد خداي متعال، حق شفاعت دارند و کساني که با وسيله قرار دادن آنان نزد خداي بزرگ، حاجت ‏خود را از خداوند مي‏طلبند، اميد بيشتري براي استجابت دعا دارند.اين توسل، بصورت زيارت، دعا، عزاداري، گريستن، ولايت با اولياء خدا و برائت از دشمنان حق فراهم مي‏گردد. نسبت به حسين بن علي‏ «ع‏» هم زيارت، بعنوان وسيله ‏جويي به سوي خداست.در دعاي بعد از زيارت عاشورا مي‏خوانيم: «يا امير المؤمنين و يا ابا عبدالله، اتيتکما زائرامتوسلا الي الله ربي و ربکما».دعاي توسل نيز، واسطه قرار دادن چهارده معصوم عليهم‏السلام در پيشگاه خداوند متعال است.امام حسين‏ «ع‏» و شهداي کربلا و ائمه معصومين ‏همه باب الحوايجند، ليکن هر کدام به نحوي و با عشقي خاص.عزاداري ما نيز نوعي‏ توسل جستن به اين خاندان است، تا هم ابراز محبت‏ شود و هم جلب لطف و کرم، هيئتهاي متوسلين به شهداي کربلا و سيد الشهدا نيز از همين راه براي تقرب به خدا و بر آمدن حاجتها بهره مي‏جويند و خود را به آن معدن حيات و روشني وصل مي‏کنند. [1] .