خود را به گريه زدن، خود را گريان نشان دادن، خود را شبيه گريه‏کننده ساختن، حالت‏گريه به خود گرفتن.در راه احياي عاشورا و سوگواري بر عزاي حسين‏ «ع‏»، هم گريستن، هم گرياندن و هم حالت گريه داشتن ثواب دارد.حتي اگر کسي نگريد يا گريه‏اش نيايد، گرفتن اين حالت، هم در خود شخص حالت اندوه و تحسر ايجاد مي‏کند، هم به مجلس‏عزا، چهره و رنگ غم مي‏بخشد.تباکي، همسويي با داغداران سوگ عاشوراست و مثل‏ گريستن و گرياندن است.در حديث امام صادق‏ «ع‏» است: «من انشد في الحسين شعرا فتباکي فله الجنة‏» [1] هر که درباره حسين، شعري بگويد و تباکي کند، بهشت براي اوست. در حديثي هم که سيد بن طاووس نقل کرده، چنين است: «من تباکي فله الجنة‏» [2] و درحديث قدسي آمده است: «يا موسي!ما من عبد من عبيدي في ذلک الزمان بکي او تباکي‏و تعزي علي ولد المصطفي الا و کانت له الجنة ثابتا فيها» [3] اي موسي هر يک از بندگانم که‏ در زمان شهادت فرزند مصطفي‏ «ص‏» گريه کند يا حالت گريه به خود گيرد و بر مصيبت‏ سبط پيامبر تعزيت گويد، همواره در بهشت‏خواهد بود. البته غير از تباکي در مصيبت ابا عبدالله الحسين‏ «ع‏»، حالت گريه به خود گرفتن در مناجات و دعا و از خوف خدا نيز مطلوب است و اين از نمونه‏هاي رواني تاثير ظاهر درباطن است. رسول خدا «ص‏» در اين زمينه به ابوذر غفاري فرمود: «يا اباذر!من استطاع ان‏يبکي فليبک، و من لم يستطع فليشعر قلبه الحزن و ليتباک، ان القلب القاسي بعيد من‏الله‏» [4] هر که مي‏تواند گريه کند، پس بگريد و هر که نتواند، پس در دل خويش حزن قراردهد و تباکي کند، همانا قلب قساوت گرفته، از خداوند دور است.امام صادق‏ «ع‏» درباره‏ گريه بر گناه خويش و از خوف خدا مي‏فرمايد: «ان لم يجئک البکاء فتباک، فان خرج‏ منک مثل راس الذباب فبخ بخ‏» [5] اگر گريه‏ات نمي‏آيد، خود را به حالت گريه درآور، پس‏اگر به اندازه سر مگسي اشک بيرون آمد، پس مرحبا به تو.