از قساوتهاي دشمنان در کربلا، عريان نهادن جسم حسين‏ «ع‏» بر روي خاک بود.امام، براي پيشگيري از اين ظلم، روز عاشورا قبل از عزيمت به ميدان شهادت، کنار خيمه‏ها آمد و از خواهرش زينب، جامه و شلواري کهنه طلبيد و آنها را با دست پاره پاره کرد و بر تن‏ پوشيد تا کسي پس از شهادتش در آن جامه‏ها رغبت نکند و به طمع آن لباس، او را عريان ‏نسازد، فرمود: «ائتوني ثوبا لا يرغب فيه احد اجعله تحت ثيابي لئلا اجرد منه بعد قتلي...» [1] اما «ابجر (ابحر) بن کعب‏» جنايت کرده آن را پس از شهادت امام از تن او درآورد و حسين ‏را عريان در کربلا نهاد. از آن پس دستهايش خشک شد، مثل دو تکه چوب. [2] و به نقلي ‏شلواري را که درآورد، در نتيجه از دو پا فلج و زمين‏گير شد. [3] . لباس کهنه بپوشيد زير پيرهنش که تا برون نکند خصم بدمنش ز تنش لباس کهنه چه حاجت که زير سم ستور تني نماند که پوشند جامه يا کفنش [4] . در برخي نقلها تغيير «عتيق‏» آمده، يا «ثوب خلق‏»، که همان‏ «لباس کهنه‏» است.