از جنايتهاي سپاه عمر سعد، آتش زدن خيمه‏هاي امام حسين‏ «ع‏» و اهل بيت او در روزعاشورا بود.پس از آنکه امام به شهادت رسيد، کوفيان به غارت خيمه‏ها پرداختند، زنها رااز خيمه‏ها بيرون آوردند، سپس خيمه‏ها را به آتش کشيدند.اهل حرم، گريان و پابرهنه دردشت پراکنده شدند و به اسارت در آمدند. [1] امام سجاد «ع‏» در ترسيم آن صحنه فرموده‏است: به خدا قسم هر گاه به عمه‏ها و خواهرانم نگاه مي‏کنم، اشک در چشمانم مي‏دود و به‏ ياد فرار آنها در روز عاشورا از خيمه‏اي به خيمه ديگر و از پناهگاهي به پناهگاه ديگرمي‏افتم، که آن گروه فرياد مي‏زدند: خانه ظالمان را بسوزانيد! [2] اين آتش، امتداد همان آتش ‏زدني بود که پس از رحلت پيامبر، در خانه زهرا «ع‏» با آن سوخت و آتش کينه‏هايي بود که ‏از بني هاشم و اهل بيت در سينه‏ها داشتند.به ياد اين حادثه، در مراسم عاشورا در برخي‏مناطق رسم است که خيمه‏هايي به نشان خيام اهل بيت بر پا مي‏کنند، ظهر عاشورا به آتش ‏مي‏کشند، تا احياگر ياد آن ستمي باشد که روز عاشورا بر خاندان رسالت رفت. آتش به آشيانه مرغي نمي‏زنند گيرم که خيمه، خيمه آل عبا نبود