از اصطلاحات مرثيه خواني و عزاداري. دهخدا مي‏نويسد: شاگرد روضه خوان که ‏پيش از استاد، به پاي منبر ابياتي در مصائب اهل بيت‏ خواند.روضه خوان که پاي منبر ايستد و اشعار مصيبت‏خواند.آنکه... در فاصله فرود آمدن آخوندي از منبر و بر شدن ‏آخوند ديگر، پاي منبر ايستاده يا نشسته نوحه و اشعار مرثيه به آواز خواند. [1] به جوان يا نوجواني که شبکلاهي بر سر نهاده، در پاي منبر مي‏نشست و گاهگاهي صدا در صداي‏ واعظ انداخته، يا سخنان او را زمزمه مي‏کرد، «پامنبري‏» گفته مي‏شد.اين افراد غالبا از فرزندان يا خويشان واعظ بودند که جهت آمادگي فن سخنراني به مجلس آورده‏ مي‏شدند. [2] .