پس از آنکه حمد خداي را بجا آورده و مفصلا مصائب اهل بيت را شرح مي‏دهد مي‏فرمايد: و افتخر بذلک مفتخرکم شعرا: نحن قتلنا عليا و بني علي بسيوف هندية و رماح و سبينا نسآءهم سبي ترک و طعناهم فاي نطاح بفيک ايها القائل الکثکث و الاثلب، افتخرت بقتل قوم زکاهم و طهرهم و اذهب عنهم الرجس؟! مي‏فرمايد: «و در عين حال افتخار کننده‏اي از شما به شعر افتخار کرده و چنين مي‏گويد: ما علي و فرزندان علي را کشتيم و با شمشيرهاي هندي و نيزه‏هاي تيز نابود ساختيم، و زنان آنان را مانند زنان ترک اسير کرديم و با نيزه‏هاي خود چگونه بر آنها کوفتيم. اي گوينده اين شعر، خاک و سنگريزه بر دهانت‏ باد، افتخار مي‏کني به کشتن قومي که خدا آنها را تزکيه نموده و مطهر و مقدس و منزه قرار داده و پليدي و آلودگي را از آنان برده است‏»؟!