بسم الله الرحمن الرحيم و صلي الله علي محمد و آله الطاهرين و لعنة الله علي اعدائهم اجمعين من الآن الي قيام يوم الدين و لا حول و لا قوة الا بالله العلي العظيم. قال الله الحکيم في کتابه الکريم: يا ابت اني قد جائني من العلم ما لم ياتک فاتبعني اهدک صراطا سويا. [1] . ترجمه: «اي پدر به درستي که از جانب خدا به من علمي رسيده است که آن علم به تو نرسيده بنابراين از من پيروي بنما تا تو را در راه راست و مستوي راهنمائي کنم‏». مفاد اين آيه گفتار و احتجاج حضرت ابراهيم عليه السلام است‏ به سرپرست‏ خود آزر که بت‏پرست ‏بوده و نسبت‏ به خداي تعالي مشرک بود. چون در اين آيه وجوب متابعت را منوط به علم حضرت ابراهيم و نبودن علم در آزر نموده است، بنابراين استفاده ميشود که هر جاهلي لازم است از عالم پيروي کند. يعني به جاي اراده و اختيار خود در امور، اختيار و اراده او را مقدم بدارد و جايگزين خواسته‏ها و منويات خود کند. و در اين صورت آن جاهل در اثر متابعت از عالم کامياب شده و از مواهب الهيه که در صراط مستقيم براي انسان قرار دارد متمتع مي‏گردد. به قول بزرگان از اهل علم، در اين گفتار به علت و سبب پيروي نمودن تصريح شده است، و امر حضرت ابراهيم توام با دليل و برهان است و آن اينکه: من‏علم دارم و تو نداري، بنابراين لازم است از من پيروي کني تا تو را به راه سعادت و کمال انسانيت و بروز استعدادات نهفته رهنمون گردم و اين امر متکي بر غريزه فطري و حکم عقلي رجوع جاهل به عالم است.