و هنگامى که به آنان گفته شود: «در زمین فساد مکنید؛» مىگویند: «ما فقط اصلاحگریم.»
12. أَلا إِنَّهُمْ هُمُ الْمُفْسِدُونَ وَ لکِنْ لا یَشْعُرُونَ
آگاه باشید که آنان فقط فسادگرند ولیکن (با درک حسّى) متوجه نمىشوند.
نکته ها و اشاره ها :
1) نکته اوّل
در این آیات به یکى از نشانه هاى منافقان، یعنى فریب وجدان و ادعاى اصلاح طلبى «1» اشاره شده است.
گاهى منحرفان و آلودگان براى رهایى از سرزنش وجدان خویش، آن را فریب مى دهند و کارهاى زشت خود را با عناوین زیبا توجیه مى کنند و کم کم باور مى کنند که این اعمال زشت نیست بلکه نوعى اصلاح گرى است و در نتیجه، با خیالى آسوده به اعمال خلاف خود ادامه مى دهند؛ همانطور که سران آمریکا، بمباران هیروشیما و ناکازاکى و کشتار حدود دویست هزار انسان بى گناه را، با عنوان کمک به صلح جهانى توجیه کردند و یا اشغال عراق و افغانستان را کمک به دموکراسى معرفى مى کنند.
2) نکته دوّم
در عصر ما استعمارگران غربى ، منافقان را که عوامل سازمان یافته ى آنان هستند و کشورهاى اسلامى را به سوى فساد و انحطاط سوق مى دهند، اصلاح طلب معرفى مى کنند و از آنان حمایت مى نمایند، به طورى که کم کم خودشان باور مى کنند که اصلاح طلب اند، در حالى که فساد گرند و خود متوجّه نیستند.
3) نکته سوّم
قرآن کریم بارها مسلمانان را به اصلاح خویش و جامعه فرا مى خواند و اصلاح طلبى را وظیفه ى اسلامى مؤمنان معرفى مى کند. «2» پس اصلاح طلبان واقعى مؤمنان هستند، امّا منافقان براى پوشاندن فسادگرى خود، از این عنوان زیبا سوء استفاده مى کنند.
آموزه ها و پیام ها :
1)نفاق عامل فساد در جامعه است.
2)منافقان گرفتار فریب وجدان شده اند.
3)منافقان را از انحصار طلبى و ادعاى اصلاح طلبى کاذب بشناسید. «3»
___________________________________
(1). واژه ى «مصلحون» از ماده ى «صُلح» و در اصل به معناى «شایسته» است. برخى نیز آن را به معناى «سازش» گرفته اند، شاید از آن جهت که از بین بردن اختلافات کار شایسته اى است؛ بنابراین «مصلح» به معناى صلح طلب، شایسته کار و سازش طلب است
(2). «وَ إِنْ طائِفَتانِ مِنَ الْمُؤْمِنِینَ اقْتَتَلُوا فَأَصْلِحُوا بَیْنَهُما» (سوره ى حجرات، آیه ى 9؛ سوره ى نساء، آیه ى 114 و سوره ى انفال، آیه ى 8)
( 3). جمله ى« أَلا إِنَّهُمْ هُمُ الْمُفْسِدُونَ» انحصار را مىرساند. یعنى در اصل مفسد، اینها هستند و مفسدهاى دیگر در مقابل آنها مفسد محسوب نمىشوند؛ زیرا فساد و تباهکارى در وجود آنها تجسّم یافته است ولى خودشان نمى دانند.( برگرفته از آشنایى با قرآن، ج 2، ص 88)
