1367/4/9 انقلاب، عوامل دلسردى مردم بايگاني سالانه - 1367



بسم الله الرحمن الرحيم.

اين جلسه در خدمت برادرانى هستيم كه علاوه بر خدماتى كه در جبهه دارند، در خاموش كردن آتش، رساندن خدمات و نجات مردم سهم بسزايى دارند. آيه‏اى كه درباره شما است اين است. قرآن مى‏فرمايد: «وَ مَنْ أَحْياها فَكَأَنَّما أَحْيَا النَّاسَ جَميعاً»(مائده/32) اگر كسى يك نفر را نجات بدهد، گويي که همه مردم را نجات داده است. اين ارزش كار نجات است. مانند: نجات از آتش، نجات از غرق شدن و ساير نجاتها مى‏باشد. نجات دادن مانند پزشك و پرستار و غيره و هركسى كه خدمتى انجام مى‏دهد كه يك نفر را نجات دهد. قرآن مى‏فرمايد: اگر كسى بتواند يك نفر را نجات دهد، گويى تمامى مردم كره زمين را نجات داده است. به اميد اينكه همه مردم ايران هم جمع شوند و با شركت در جبهه‏ها هرچه زودتر آتش جنگ را خاموش كنند. برادران آتش نشانى يك پيامى براى مردم ايران دارند كه رساندن اين پيام را به اين جانب واگذار كرده‏اند و چون پيامشان عمومى است من آن را خدمت شما عرض مى‏كنم. در سال‏هاى اخير ظاهراً در سال 63 بيش از 70 كودك، که همگي دختر بودند، دستشان در چرخ‏گوشت گير كرده است. حالا اگر دختر بچه باشد، دختر بى‏دست در آينده خيلى مشكل خواهد داشت. پسر بى دست نمى‏تواند براى تأمين معاش كار كند و اين غفلتى است كه از جانب خانواده‌ها به فرزندان وارد مي‌شود و خانواده‏ها بايد مسائل ايمنى و حفاظتى و امنيتى را بيشتر رعايت كنند. اصولا بايد گاز و وسايل خطرناك در دسترس كودك قرار نگيرد كه اگر والدين نيز كوتاهى كردند، كودك به آنها دسترسى نداشته باشد. اگر اين كوتاهى از جانب والدين صورت بگيرد و كودك بميرد، والدين در قتل كودك شريك مى‏باشند و اين تذكر نيست، بلكه يك مسئله شرعى مى‏باشد. اگر انسان احتمال اين را بدهد كه اگر اين سماور و يا گاز، در دسترس كودك باشد جان بچه به خطر مى‏افتد يا عضوى از اعضاى بدن او معيوب مى‏شود، مادر در قتل كودك شريك مى‏شود. اين هم وظيفه شرعى است و هم تذكر است.
اما بحث امروز ما چيست؟ بحث امروز ما يك بحثى است كه خيلى در قرآن به آن پرداخته شده است. چون گاهى انسان از افرادى با خبر مى‏شود كه به انقلاب سنگ مى‏اندازند. يعنى بى حجابى يك خانم سنگى است كه به طرف انقلاب پرتاب مى‏شود و آقايى كه به خيالى سوپردولوكس مى‏باشد و با كراواتى سرخ بيرون مى‏آيد نيز، سنگى است كه به طرف انقلاب پرتاب مى‏شود. كسى هم كه احتكار مى‏كند نيز سنگى به طرف انقلاب پرتاب مى‏كند. كسى هم كه در اداره، كار مردم را انجام نمى‏دهد هم به طرف انقلاب سنگ پرتاب مى‏كند. اجمالاً انقلابى را بوجود آورده‏ايم و كنار آن ايستاده‏ايم و برايش سينه مى‏زنيم، اما از ميان جمعيت افرادى نيز به آن سنگ پرانى مى‏كنند. حالا ما بعضى از اين سنگ پرانى‏ها را باز مي‌كنيم. باعث تعجب اين است، بعضى از افراد كه به طرف انقلاب سنگ پرانى مى‏كنند از خانواده هايى هستند كه شهيد داده‏اند يا خانواده‌هايي که در محله‌شان يا اداره‌شان يا كوچه‌شان کسي شهيد شده است. شما كه الان هزار نفر هستيد، بيش از صد نفر شما در جبهه‏ها شهيد شده‏اند. به عبارتى يك دهم از شما در جبهه‏ها شهيد شده‏اند. يعنى شهدا دوستان خودتان بوده‏اند. هر اداره‏اى و هر كارخانه‏اى و هر مزرعه و شهر و روستايى، بغل دستى‏هايشان افرادى بوده‏اند كه شهيد شده‏اند. آن وقت اين شخص با عملش به انقلاب سنگ پرتاب مي‌کند. من امروز بحثى را براى شما در نظر گرفته‏ام كه از سوره بقره مى‏باشد و ماجراى طالوت و جالوت است كه بعد از ظهر امروز يادداشت كرده‏ام. عنوان آن(عوامل دلسردى مردم از انقلاب) است. البته بايد مواظب بود كه اين اتفاق نيافتد چون اگر جايى روزنه و يا تركى برداشت و از آن جلوگيرى نشد اين روزنه به مرور زمان بيشتر و بزرگتر خواهد شد و انسان نمى‏تواند خودش را توجيه نمايد. ما مى‏بينيم كه بعضى از افراد غُر مى‏زنند و يك افرادى هم هستند كه اشكال مى‏گيرند و آن هم اشكال به جايى مى‏باشد و دليلى هم ندارد كه هركس اشكال به جايى مى‏گيرد او را به غرزدن متهم كنيم. اين عوامل هشدارى است كه خدمت شما عرض مى‏كنم. بعد هم يك قطعه از قرآن را مى‏خوانم كه خيلى جالب مى‏باشد.
به ترتيب عوامل دلسردي را بگوييم:
1- عمل بعضى از ما، مردم را دلسرد مى‏كند. يعنى اگر شما ديديد كه بنده واعظ مى‏گويم دنيا ارزش ندارد. يعني سخنرانى مي‌کنم كه در آن به بى ارزشى دنيا اشاره دارم و بعد به منزل شما مى‏آيم و از اينجانب كم رنگ پذيرايى مى‏شود و شما از من برخورد بدى مى‏بينيد، اين براى شما موجب دلسردى مى‏شود. چون پيش خود مى‏گوييد: ايشان يك ساعت پيش بر سر منبر به بى ارزشى دنيا اشاره داشتند، اما حالا با كمرنگ بودن پذيرايى من اين چنين برخورد مى‏كند. پس عمل ما موجب دلسردى مى‏شود.
من جمله‏اى را از نهج البلاغه نقل مى‏كنم. در جنگ جمل يكى از افراد دچار سردرگمى شد و گفت: كه ما دليل بوجود آمدن جنگ را نفهميديم. چرا در طرفى حضرت على بن ابى طالب و در طرف مقابل بعضى از صحابه قرار دارند؟ اميرالمؤمنين به شخص فرمودند: «فَاعْرِفِ الْحَقَّ تَعْرِفْ أَهْلَهُ»(أمالي مفيد، ص‏3) اول حق را بشناس و بعد هركس كه با حق مطابقت داشت او را به حق بدان. خدمت شما بگويم كه شخصيت¬پرستي ممنوع مى‏باشد، دين خودتان را از فرد خاصى نگيريد كه اگر آن فرد سقوط كرد، دين شما هم سقوط كند. حالا اگر شما گفتيد كه من هرچه دارم از آقاى قرائتى دارم، اگر فردا من خطايى انجام دهم پيش خود مى‏گوييد: بفرما اين هم از اين آقا! دنبال كارتان برويد. معلوم مى‏شود كه هيچ خبرى در جايى نيست. اگر شما دينتان را از من بگيريد، تا من خراب شوم، شما هم خراب خواهيد شد. اميرالمؤمنين مى‏گويد: دينتان را از شخص نگيريد. دروغ گناه است. حالا اگر ديديم يك انسان مهمى دروغ مى‏گويد، خوب پس اين شخص، آنقدرها هم مهم نيست. اگر ما خواستيم كه بدانيم روايت قوى كدام است و روايت ضعيف كدام است دو حديث داريم. مى‏خواهيم بدانيم كدام حديث راست است و كدام حديث دروغ است؟ چون ما حديث غلط هم خيلى داشته‏ايم. اصلاً بسيار کساني بوده‌اند که پول مى‏داده‏اند تا حديث دروغ بسازند. به ما گفته‏اند كه قرآن براي ما معيار است. پس هر حديثى كه شنيديم با مطالب قرآن مى‏سنجيم، اگر مطابقت داشت درست است و اگر مطابقت نداشت غلط است و آن را بايد به ديوار زد. بنابراين شما نبايد دينتان را از يك شخص بگيريد. مريد شخص خاصى نشويد. اگر شما به طور كلى از كسى طبعيت كنيد اگر او سقوط كند، شما هم سقوط خواهيد كرد.
انجمن اسلامى خوب است، اما اگر گفتيم كه كل دين به معني انجمن اسلامى است، حالا فرض کنيم بعضى از افراد در انجمن اسلامى مثلاً خانمش و يا دخترش دچار خطايى شد يا پسرش عمل زشتى انجام داد، آنوقت خواهيم گفت: اين هم از انجمن اسلامى! خوب نبايد اينطور باشد. شما دين را از من طلبه، از انجمن اسلامى، از فلان وكيل يا وزير نگيريد. خلاصه حق را حساب كنيد و كار به آدم‏ها نداشته باشيد. يك سرى از افرادي که دلسرد مى‏شوند، به خاطر اين است كه دينشان را از افراد ديگر مى‏گيرند. حالا اگر آدم‏ها سقوط كنند، دين او هم از بين خواهد رفت.
2- نبودن اخلاص يكى ديگر از عوامل دلسرد شدن است. گاهى وقتها اگر انسان براى خدا قيام كند تا خدا هست انسان دلگرم مى‏باشد. اما اگر براى خدا نباشد، دلسردي مي‌آورد. اگر شما من را براى سور دادن دوست دارى، خواهى گفت كه فلانى مهمانى‏هاى خوبى مى‏دهد. پس اگر براى مهمانى‏هاى من با من دوست شدى، اگر آنها از بين برود، علاقه تو هم به من از بين خواهد رفت. اگر قيام براى خدا بود، تا خدا هست علاقه هم هست. بعضى هم مى‏گويند: انقلاب مى‏كنيم تا اجناس ارزان شود. انگيزه آنها از انقلاب کردن براى بهبودى وضع اقتصادى مى‏باشد. پس اگر وضع اقتصادى خوب نشد، خواهند گفت که اين انقلاب به درد نمى‏خورد. روز به روز وضع مالى بدتر مى‏شود و اجناس گرانتر مى‏شود. مهم اين است كه نيت چيست. مثلاً انسان مادرش را براى خوشگلى دوست ندارد و اين دوست داشتن هميشه هست. ولى در مورد غير مادر اينگونه نيست و لذا حديث داريم اگر خواستيد ازدواج كنيد براى خدا ازدواج كنيد. اما اگر براى قيافه باشد مريض مى‏شود و زرد مى‏شود و قيافه‏اش مى‏رود يا مالش با آتش سوزى از بين مى‏رود و در نتيجه علاقه را از بين مى‏برد. اگر علاقه براى اصالت بود، اصالت هست، دوستى هم هست و اگر دلسرد شديم بدين معناست كه از ابتدا بخاطر خدا نبوده است. مثلاً كسى مى‏گويد: من مى‏خواهم به جمهورى اسلامى خدمت كنم و پشت يك ميزى مى‏نشيند. ولى به محض اينكه مى‏خواهند جاى او را عوض كنند، مى‏خواهد استعفا بدهد و اين نشان مى‏دهد كه او براى خدمت و خدا نيامده بود. چون اگر اينطور بود تا زماني جمهورى اسلامى هست بايد در هر پستى خدمت كند و استعفا ندهد. اين آقايان ليبرال اول جمهورى اسلامى همه كاره بودند ولي برخى از آنها به محض اينکه پست از دستشان رفت، مى‏خواهند دشمن درجه يك بشوند. خدا كه همان خدا است و نماز جمعه هم همان نماز جمعه است. پس چرا حالا كه او را برداشته‏اند نماز جمعه حرام شده است؟ چرا تا زماني که مسئول بود، حجاب خانم‌ها هم درست بود ولى به محض اينکه او را برداشتند حجاب خانم‌ها عوض شد؟ پس بخاطر دين نبود و اين هم بخاطر شما بود. و وقتي که افراد عوض مى‏شوند بايد در اخلاص خود شك كنند. چون خدا و دين و شهدا كه عوض نشده‏اند پس معلوم مى‏شود که او ميلى داشته است و به آن نرسيده است. اگر تا زماني که در مسجد كولر گازى و بخارى بود به مسجد آمدى و تا كولر را برداشتند به مسجد نيامدى، معلوم مى‏شود که اخلاص ندارى.
البته نمي‌خواهم خودم را تبرئه كنم. شايد فردا من را هم از تلويزيون بيرون كنند. من به خودم هم اطمينان ندارم و شما هم اينطور باشيد. حق، حق است چه من رئيس باشم و چه نباشم و اگر من نباشم مملكت در خطر نيست. برخى كه دلسرد مى‏شوند بدين خاطر است كه تنها مشكلات خودشان را مى‏بينند. قرآن مى‏گويد: چرا از جبهه دلسرد شدى؟ چون تركش خوردى؟ آنها كه بيشتر از تو تركش خوردند. «إِنْ تَكُونُوا تَأْلَمُونَ فَإِنَّهُمْ يَأْلَمُونَ كَما تَأْلَمُونَ»(نساء/104) اگر شما سختى مى‏كشيد، آنها هم سختى مى‏كشند. اگر تو ندارى، ديگران هم بيشتر از تو ندارند.
ديوانه‏اى در كاشان حرف زيبايى مى‏زد. مى‏گفت: اگر غصه‌هاي همه مردم را جمع کني و در ميدان شهر بريزي و همه بى غصه بشوند و به مردم بگويى: هركس يك غصه‏اى را بردارد هركس غصه خودش را بر مى‏دارد. چون هركس غصه ديگران را ببيند، مى‏فهمد كه غصه خودش كمتر است. كسى از كشتى مى‏ترسيد. او را گرفتند و در آب انداختند و مقدارى آب خورد بعد كه او را از آب در آوردند، تازه آرام نشست و ديگر نترسيد. وقتي که همه دنيا در سر جمهورى اسلامى مى‏زنند و ما گاهى هم براى مصلحت روزگار مى‏گويم: برادر! در حالى كه اصلاً در دنيا نه برادر و نه خواهري داريم. چون جمهورى اسلامى نه برادر دارد و نه خواهر و تنها است و بچه‏اى ده ساله است كه همه شرق و غرب در سرش مى‏زنند و بعد مى‏گويند: چرا موهاى سر جمهورى اسلامى ريخته است؟ در حالى كه بايد سرش شكسته باشد و جاى شكر است كه هنوز سر پا است.
كسى نامش مخفى بود به او گفتند: مخفى خان چرا اينقدر زرد هستى؟ او گفت: من بايد مرده باشم چون هركسى در نامه‏اش مى‏نويسد، مخفى نماند. باز خوب است كه ماندم فقط رنگم پريده است. همه مى‏خواهند که جمهورى اسلامى نماند و مى‏ماند. فقط گرانى است. كدام كشور در دنيا بدهكار و سر سپرده ابر قدرتها نيست؟ ما هستيم. البته در خودمان مسأله هم داريم و اشكال هم هست و منكر آن نمى‏شويم. ممکن است هركسى هم اشكال داشته باشد. يعنى اگر 50 ميليون نفر باشيم و هر كدام هم يك عيب داشته باشيم و50 ميليون بشود، حداقل اين است كه سر سپرده و بدهكار نيستيم. مثل اين كه ماشين و راننده سالم باشد و مسافرها پوست پرتغال ريخته باشند. ما خيال مى‏كنيم مشكل داريم ولى جاى ديگر مشكل ندارند و فقط مشكلات خودمان را مى‏بينيم.
3- سياست حذف: يكى از عوامل دلسرد كننده اين است كه هركس سر كار مى‏آيد، همه همکارانش را از دم درو مي‌کند. گويى که همه اينهايى كه از قبل بوده‏اند فاسد بوده‏اند و فقط خود آقا حزب اللهى است. ما از سياست حذف خيلي ضرر ديديم. ارزش ساختن مهره هاست و دور کردن و دور ريختن و حذف مهره‌ها ارزش نيست. سياست حذف هم به انقلاب سيلى زده است.
4- توقع بالا: ممكن است برخى توقعات بالايى داشته باشند و به آنها نرسند در نتيجه دلسرد بشوند. مثلاً به من آيت الله مى‏گويد. بعد چند سوال مى‏پرسد و مى‏بيند که نمي‌دانم. مى‏گويد: اين هم از آيت الله ‏و اين هم از حزب اللهي ما! در حالى كه اصولاً من يك طلبه هستم. چه كسى گفته است که فلانى حزب اللهى است؟ مثل شاعري كه اول شعر مى‏گويد، بعد در قافيه آن مى‏ماند. اشكال اين جاست كه اول به كسى لقب حزب اللهى مى‏دهيد، سپس كارهايش را مى‏بينيد كه اشتباه است. پارتى بازى مى‏كند و غيره. پس از ابتدا لقب ندهيد. يا اول به كسى دکتر مى‏گوييد، بعد مي‌بينيد که نمي‌تواند آمپول بزند. از اول توقع خودتان را پايين بياوريد اشكال هم كم مى‏شود.
كسى به دكان ليوان فروش رسيد. ديد ليوان‏ها برعكس است و به پشت ليوان دست ماليد. گفت: چرا ليوان‏هاى شما در بسته است؟ بعد هم همانطور آن را بلند كرد و گفت: چرا ته ليوان سوراخ است؟ از اول مى‏گوييد: جمهورى اسلامى به هركس خانه و پيكان و. . . مى‏دهد بعد كه توقع بالا رفت، برگشتن آن مشكل مى‏شود. الان در حوزه علميه همين مسأله مشكل شده است كه چون ماه به ماه داده‏اند همه فكر مى‏كنند بايد هر ماه بدهند. در حالى كه در قديم هر وقت بوده است، مى‏دادند و هر وقت نبوده است، نمى‏دادند.
كسى به من مى‏گفت: من كه به راه پيمايى مى‏آمدم گمان مى‏كردم با جمهورى اسلامى فلان مشكل من حل خواهد شد و مشكل خاصى داشت. اما تا ديده بود مشكل حل نشده است، دلسرد شده بود. استقلال، آزادى، جمهورى اسلامى. استقلال يعنى ما وابسته نيستم. آزادى يعنى آزاد هستيم كه براي انتخاب رييس جمهور رأى بدهيم يا راي ندهيم و در انتخاب مسئولين آزاد هستيم. قوانينى كه مجلس تعيين مى‏كند زير نظر شوراى نگهبان اسلامى است. ولى ما نگفتيم نان ارزان شود يا آب و. . . اين طور بشود.
5- مسأله ديگرى كه مردم را دلسرد مى‏كند، شايعات است. مرحوم شهيد بهشتى تا زماني که بود، طرفدار چندانى نداشت، از بس براى او شايعه ساخته بودند. بعد از شهادت شايعات آشكار شد. دلسردى از بسيارى از مسئولين به دليل شايعات دروغ است. باور نمى‏كنند كه بسيارى از مسئولين كوپنى زندگى مى‏كنند يا من وزيرى را مى‏شناسم كه سالهاست بخاطر جهزيه دخترش مقروض است و وام مى‏دهد. ما خيال مى‏كنيم كه مسئول مشكل جهيزيه ندارند و وقتى يك دكمه را فشار مى‏دهند، چرخ گوشت و فرش و. . . مى‏آيد. ولى آنها هم مثل ما چنين مشكلاتى را دارند. البته ناحقى هايى هم هست، ولى مثل يك مورچه كه وقتى در بدن انسان مى‏آيد، آدم به ولوله مى‏افتد اين هم همينطور است ولى بعد مى‏بينى كه يك مورچه بيشتر نبوده است. وقتى يك نا حقى مى‏شود فكر مى‏كنيم همه همينطور هستند. چه خوب است كه انسان وقتي خبرى مى‏شنود درباره آن تحقيق كند. قرآن مى‏فرمايد: «إِنْ جاءَكُمْ فاسِقٌ بِنَبَإٍ فَتَبَيَّنُوا»(حجرات/6) خبر شنيديد، تحقيق كنيد. البته من چيزهاى ديگرى هم نوشتم كه مى‏ترسم بگويم و از بحث قرآنى دور بشويم. قصه‏اى در قرآن هست كه خوب است همه حفظ باشيم. اين داستان در سوره بقره است. مي‌دانيد که سوره بقره دومين و طولانى‏ترين سوره قرآن است كه در مدينه نازل شده است. در آيات 245 تا 250 يک قصه‌اي است و حدود يک صفحه است که من دوست دارم قصه را گوش بدهيد و براى همديگر بگوييد. چون اشكال ايرانى‏ها اين است كه گيرنده‌شان خوب است، ولى فرستنده‌شان ضعيف است. يعنى 60 سال پاى منبر مى‏نشيند ولى وقتى از او مى‏پرسى «آمين» به چه معناست؟ نمى‏داند. پس حالا وقتى بحث تمام شد، براى همديگر بگوييد و حتى مى‏توانيد قرآن بياوريد و آيات مربوطه را ملاحظه كنيد. «أَ لَمْ ترإِلَى الْمَلَإِ مِنْ بَني‏ إِسْرائيلَ مِنْ بَعْدِ مُوسى ‏إِذْ قالُوا لِنَبِيٍّ لَهُمُ ابْعَثْ لَنا مَلِكاً نُقاتِلْ في‏ سَبيلِ اللَّهِ قالَ هَلْ عَسَيْتُمْ إِنْ كُتِبَ عَلَيْكُمُ الْقِتالُ أَلاَّ تُقاتِلُوا قالُوا وَ ما لَنا أَلاَّ نُقاتِلَ في‏ سَبيلِ اللَّهِ وَ قَدْ أُخْرِجْنا مِنْ دِيارِنا وَ أَبْنائِنا فَلَمَّا كُتِبَ عَلَيْهِمُ الْقِتالُ تَوَلَّوْا إِلاَّ قَليلاً مِنْهُمْ وَ اللَّهُ عَليمٌ بِالظَّالِمينَ»(بقره/246) وقتي حضرت موسى آمد و ديد که مردم گرفتار فرعون هستند، رهبر انقلاب شد. بنى اسرائيل را بسيج نمود و بالاخره به لطف خدا از شر فرعون نجات يافتند و آزاد شدند. ولى كم كم از انقلاب فاصله گرفتند تا بالاخره ابر قدرتى به نام جالوت بر اينها حاكم شد. اينها ديدند عجب! زمانى ذليل بودند و حضرت موسى آمد و نجات پيدا كردند ولي كم كم كه غر زدند و دلسرد شدند باز دوباره قدرتى بر اينها حاكم شده است. براى همين نزد پيامبرشان آمدند و گفتند: «إِذْ قالُوا لِنَبِيٍّ لَهُمُ ابْعَثْ لَنا مَلِكاً نُقاتِلْ في‏ سَبيلِ اللَّهِ» يك ملك براى ما انتخاب كن تا دوباره نيروها را بسيج كنند و طاغوت دوم را هم ريشه كن كند. «قالَ هَلْ عَسَيْتُمْ إِنْ كُتِبَ عَلَيْكُمُ الْقِتالُ أَلاَّ تُقاتِلُوا» پيامبر ديد که آتش اينها خيلى تند است و مى‏خواست اينها را محك بزند. براى همين گفت: من نگران هستم كه شما شعار بدهيد و عمل نكنيد. «قالُوا وَ ما لَنا أَلاَّ نُقاتِلَ في‏ سَبيلِ اللَّهِ وَ قَدْ أُخْرِجْنا مِنْ دِيارِنا وَ أَبْنائِنا» ما از خانه‌مان آواره شديم و از بچه هايمان دور شديم و اين طاغوت خون ما را به جوش آورده است و قطعاً اهل جنگ هستيم. «فَلَمَّا كُتِبَ عَلَيْهِمُ الْقِتالُ تَوَلَّوْا إِلاَّ قَليلاً مِنْهُمْ» فرمان جهاد كه آمد همه به جز گروه کمي فرار كردند. «وَ اللَّهُ عَليمٌ بِالظَّالِمينَ» يعنى خدا مى‏داند كه چه كسى حرف مى‏زند و عمل نمى‏كند و اين افراد را ظالم خطاب كرده است. «وَ قالَ لَهُمْ نَبِيُّهُمْ إِنَّ اللَّهَ قَدْ بَعَثَ لَكُمْ طالُوتَ مَلِكاً قالُوا أَنَّى يَكُونُ لَهُ الْمُلْكُ عَلَيْنا وَ نَحْنُ أَحَقُّ بِالْمُلْكِ مِنْهُ وَ لَمْ يُؤْتَ سَعَةً مِنَ الْمالِ قالَ إِنَّ اللَّهَ اصْطَفاهُ عَلَيْكُمْ وَ زادَهُ بَسْطَةً فِي الْعِلْمِ وَ الْجِسْمِ وَ اللَّهُ يُؤْتي‏ مُلْكَهُ مَنْ يَشاءُ وَ اللَّهُ واسِعٌ عَليمٌ»(بقره/247) پيامبرشان گفت: اگر شما رهبر مى‏خواهيد خدا طالوت را رهبر شما قرار داده است. آنها گفتند: او فقير است و پول ندارد. چون خيال مى‏كردند رهبر بايد پولدار باشد. «قالُوا أَنَّى يَكُونُ لَهُ الْمُلْكُ عَلَيْنا وَ نَحْنُ أَحَقُّ بِالْمُلْكِ مِنْهُ وَ لَمْ يُؤْتَ سَعَةً مِنَ الْمالِ قالَ إِنَّ اللَّهَ اصْطَفاهُ عَلَيْكُمْ» يعنى خدا ايشان را انتخاب كرده است. شما چه كار داريد؟
مى‏خواهم حرف جديدى بزنم و آن اين است که هركسى كه توحيد، معاد و نبوت را قبول داشت، مسلمان نيست. چون شيطان هم خدا را قبول داشت و لذا مى‏گفت: «خَلَقْتَني‏ مِنْ نارٍ»(اعراف/12) يعنى شيطان توحيد و خلق خودش توسط خدا را قبول داشت. نبوت راهم قبول داشت. چون مى‏گفت: همه را گمراه مى‏كنم بجر: «إِلاَّ عِبادَكَ مِنْهُمُ الْمُخْلَصينَ»(حجر/40) يعنى قبول داشت كه عده‏اى انبيا و مخلصين هستند و وسوسه او در آنها اثر نمى‏كند و معاد را هم قبول داشت چون به خدا مى‏گفت: به من تا روز قيامت عمر بده. پس اينها دليل مسلمانى نيست و ممكن است كسى هر سه راقبول داشته باشد ولى وقتى خدا گفت: سجده كن! سجده نكند. به همين خاطر ما مى‏گوييم: مرگ بر ضد ولايت فقيه و فرقى نمى‏كند كه نماز مى‏خواند يا چند بار به مكه رفته است. همين كه جلوى حرف امام ايستاد، بايد به او گفت: مرگ بر ضد ولايت فقيه. چون اگر بالاى كعبه هم بنشيند، تازه مثل كلاغ مي‌شود. اگر 6 هزار سال هم عبادت كند تازه مثل شيطان مى‏شود. چون اميرالمؤمنين مى‏فرمايد: شيطان 6 هزار سال عبادت كرده بود، پس به نماز و روزه و. . . نيست. مهم اين است كه جايى كه خدا فرمان داد، تسليم بشود. خلاصه اينکه وقتى خدا برايشان طالوت را رهبر قرار مى‏دهد، تسليم شدند و گفتند: او پول ندارد و خدا از اينها انتقاد مى‏نمايد كه عده‏اى شعار مى‏دادند ولى از فرمان جهاد فرار كردند و رهبرى را قبول نكردند. «قالَ إِنَّ اللَّهَ اصْطَفاهُ عَلَيْكُمْ وَ زادَهُ بَسْطَةً فِي الْعِلْمِ وَ الْجِسْمِ» يعنى رهبر لازم نيست پول داشته باشد، بايد که بتواند بجنگد و از نظر قدرت بدنى توانايى داشته باشد. «وَ اللَّهُ يُؤْتي‏ مُلْكَهُ مَنْ يَشاءُ وَ اللَّهُ واسِعٌ عَليمٌ» خدا به هركسى که بخواهد، ملك و عزت مى‏دهد. البته بى جهت هم نمى‏دهد. يعنى خداوند حكيم است و بى دليل كارى را انجام نمى‏دهد. اگر طالوت ملك شد، حتماً لياقتش را داشته است. به من اشاره مى‏كنند يك دقيقه بيشتر وقت ندارم. خلاصه به پيامبرشان گفتند: ما مى‏خواهيم بجنگيم. و در حديث آمده است که شصت هزار نفر بودند. رهبرشان مى‏خواست در بين راه آنها را امتحان كند. براى همين به آن‏ها گفت: در راه به نهر آب كه مى‏رسيد از آن نخوريد. «إِنَّ اللَّهَ مُبْتَليكُمْ بِنَهَرٍ»(بقره/249) هركس از آب نخورد از ما است و هركس از آب بخورد از ما نيست. مثل اينكه به دختر نگاه نكنيد و يا فلان درآمد حرام است و طرف آن نرويد. «إِلاَّ مَنِ اغْتَرَفَ غُرْفَةً بِيَدِهِ»(بقره/249) ولى وقتى به آب رسيدند، جز عده‏اى از نهر نوشيدند و در امتحان رد شدند. خلاصه در هر مرحله‏اى عده‏اى رد شدند و وقتى به دشمن رسيدند گفتند: «لا طاقَةَ لَنَا الْيَوْمَ بِجالُوتَ وَ جُنُودِهِ»(بقره/249) كه توانش را نداريم. اينجا هم عده‏اى رد شدند و عده‏اى كه ماندند از چهار صافى عبور كردند و مثل آب انگور كه وقتى دو سوم آن تبخير مى‏شود يك سوم باقيمانده حلال مى‏شود، عده‏اى باقى ماندند. برخى مى‏گويند: آقاى قرائتى مسئله هم بگو ولى اگر بگويم سيل مسائل پيش مى‏آيد و نمى‏توانم جواب گو باشم.
ما در جمهورى اسلامى به ليسانس احتياج داريم كه در آن 50 نفر عالم امور فقهى سياسى و اجتماعى باشند كه به مسائل مردم پاسخ بدهند. من در يک كشور ديدم كه در يك كتابخانه چندين استاد بودند. تا زماني که دانشجو به مشكلى برمي خورد از آنها بپرسد. خلاصه ما در جمهورى اسلامى خيلى چيزها را كم داريم، ولى جاى آن اينجا نيست و مسئول آن هم من نيستم. ولى خيلى جوان‏ها دوست ندارند که مسائلشان را از شيخ بپرسند و اگر شماره تلفنى باشد، تماس مى‏گيرند و مى‏پرسند. خلاصه گروه كمى ماندند و شعار دادند. «كَمْ مِنْ فِئَةٍ قَليلَةٍ غَلَبَتْ فِئَةً كَثيرَةً»(بقره/249).
«والسلام عليکم و رحمة الله و برکاته»