عباس، جان جدايي‏ناپذير از حسين بود. در همين ايام، در ديدار شبانه‏ي امام حسين )ع( و عمر سعد، که در محلي ميان دو اردوگاه انجام گرفت و امام مي‏کوشيد که عمر سعد را از دست زدن به جنگ بازدارد، امام به همه‏ي همراهان فرمود که بروند؛ تنها عباس و علي‏اکبر را با خود داشت. عمر سعد هم فقط پسر و غلام خود را در کنار خويش داشت [1] حضور عباس در کنار امام حسين )ع( در ديدار و مذاکره‏اي با آن حساسيت، جايگاه والاي او را نزد امام نشان مي‏دهد. او دل به امام سپرده و عاشق امام بود. تصور جدايي از امام در ذهن او راه نداشت: [ صفحه 198]