همه اقرار کرده‏اند که سعي و جهد وافر شير بيشه علوي از همه ياران اباعبدالله بيشتر بوده است. او هم نظير همه افراد بدني انساني داشته که مثل سايرين تشنه و گرسنه مي‏شد. به موازات نقشي که داشت و فعاليت شديد جسماني نياز بدنش به آب بيش از سايرين هم بوده است. اما نوشته‏اند که از سه روز مانده به عاشورا که هيچ آبي در خيمه‏ها وجود نداشت عباس اگر قطراتي از آب را در خيمه‏ها داشت به کودکان داد و خود تشنه ماند. [1] .